________________
[ ૧૯૪ ]
મહાદેવીએ
ચેલણા મહાસતી છે અને છતાં અંતઃપુરની આગને ભાગ બની છે એ કલ્પનાએ મહારાજા શ્રેણિકને મૂંચ્છિત બનાવી દીધા. શ્રેણિક અત્યારે હજારો વીંછીએના ડખ વેદી રહ્યા હતા.
ઘેાડી વારે એ જ્યારે જાગ્યા અને શુદ્ધિમાં આવ્યા ત્યારે અભયકુમારે પહેલેથી માંડી બધી વાત કહી સંભળાવી. અંતઃપુરને ઉની આંચ સરખી પણ નથી લાગી— ચેલણા ક્ષેમકુશળ છે એ વાત પણ કહી. ચેલણાએ પણ સ્વપ્નમાં, તપસ્વીની ભારે તિતિક્ષા નિહાળી સહાનુભૂતિ અને ભક્તિના જે વિજળીક આંચકા અનુભવ્યા હતા તે વિગત યથાક્રમે કહી સંભળાવી. શ્રેણિકને હવે એક મેાટી ભયંકર ઘાતમાંથી ઉગો હાય એટલે આહ્લાદ થયા.
સ્નેહના અકળ ને અગમ્ય છતાં વ્યાપક ને વિરાટ ઉદધિમાં આવાં ભરતી--એટ ને વાવાઝોડાં ઘણી વાર આવે છે. શકા, વહેમ ને વિકારના ભયંકર મગરમચ્છ ઘણી વાર નાના--મોટા ત્રાપાને ઝપટ લગાવી જાય છે. એ વખતે તે વિશ્વ આખું અદૃશ્ય બની જતું. હાય અને ગાઢ અંધકાર સિવાય બીજું કાંઈ અસ્તિત્વમાં જ ન હાય એમ લાગે છે. પણ એ ભરતી--એટ શકે છે, મંગળ પ્રભાતનાં કિરણા સ્ફુરતાં દેખાય છે અને સ્નેહસૃષ્ટિના પ્રવાસીએ જાણે નવા અવતાર પામ્યાં હાય તેટલા ઉલ્લાસથી પેાતાના માર્ગ કાપવા મંડી જાય છે. વિશ્નો અને સ ંતાપાની અધારી રાત્રિ વીત્યા પછી જાણે કે આત્માને નવી પાંખે ફૂટતી હોય એમ લાગે છે.
