________________
.
મૃગાવતી
[ ૧૨૭ ]
'ટ
99
તું તારા માટે કંઈક પૂર્ણ માગ ! ” ફ્રીક્રીને યક્ષે ચુવાનને દુન્યવી સ્વાથ-સંપત્તિ યાચવા આગ્રહ કર્યાં. પણ એ તે પેાતાની ધીરાદાત્તતામાં અડગ જ રહ્યો. “ આ નગરને મહામારી જેવા ઉપદ્રવથી ખેદાનમેદાન કદિ ન કરશો. ” યુવાને બીજી માગણી નમ્રપણે રજૂ કરી.
ܕܕ
આખરે યક્ષે તે જ યુવાનની ચિત્રકળા ઉપર આશિષ વર્ષાવી: “ ખીજાના ભલા માટે તેં ઘણું માગ્યું. પણ હવે હું' મારી મેળે તારી કળાને અભિનંદવા એટલુ કહું છું કે તું મનુષ્ય, પશુ કે ૫'ખીના અંશને નીરખ્યા પછી તેનું આખું યથાસ્થિત ચિત્ર આંકી શકશે.”
વિદ્યા કે કળાની સાધના એકલા અભ્યાસ નથી માગતી. હ્રદયની વિશુધ્ધિ, સ્વાણુતા અને ઉદારતા એ સાધના ઉપર દેવતાઓના આશિષ-પુષ્પ વરસાવે છે. કૌશાંખીના યુવાન ચિત્રકારની પીંછીમાંથી હવે એક બીજાને ભુલાવે એવી સુરેખ ચિત્રાવલી પ્રકટવા લાગી. યક્ષના મદિરમાંથી એ જીવતા બહાર આવ્યે એટલું જ નહિ પણ જોતજોતામાં જેટલા લાકમાન્ય તેટલા જ રાજમાન્ય બન્યા.
શતાનિક રાજાની ચિત્રસભામાં, એક દિવસે, એને પણ આમંત્રણ મળ્યું. અહીં અકસ્માત્ એક દુર્ઘટના અની ગઈ. એ દુર્ઘટનાએ કૌશાંખીના આ યુવાનનુ'
માથું ફેરવી નાખ્યું—એની સાધનાનુ જે પીઠખળ હતું તે જ તેાડી નાખ્યું. ઘટના તા મહુ સામાન્ય હતી,
જ
પરંતુ સામાન્ય ઘટના જોતજોતામાં કેવુ' અણુચિતવ્યું,
