________________
[ ૧૨૦ ]
મહાદેવીએ.
- ઢક અને પ્રિયદર્શના કેટલીક વાર લગી શાંત નિસ્તબ્ધ બેસી રહ્યાં. બળતું વસ્ત્ર તે પ્રિયદર્શનાએ કયારનું એલવી નાખ્યું હતું, પરંતુ અંતરમાં જે પવિત્ર પશ્ચાત્તાપને અગ્નિ ભડભડ બળી રહ્યો હતો તેને કેવી રીતે ઓલવ એ હજી એને નહોતું સમજાયું. થોડી વાર રહીને પ્રિયદના બેલવે લાગી
ઢંક, મારાથી આવી પહાડ જેવી મોટી ભૂલ કેમ થઈ ગઈ હશે? જે સિદ્ધતિ પ્રમાણે હું રાતદિવસ વતું છું, જેને સત્ય સમજું છું, તે જ સિદ્ધાંતના વિરોધ અર્થે મેં મારા પૂજ્ય પિતાજીને પર્ણ ત્યાગ કર્યો ! એક નાની વાતને મેં કેટલું મોટું રૂપ આપ્યું?” પ્રિયદર્શનાને એકે એક ઉદ્દગાર આગના તણખા જે નીકળતે હતો.
ઢકે જ એ આગ પેટાવી હતી. એણે જ એ શમાવવી જોઈએ, એમ ધારીને તે બોલ્યા
“હવે, એ વિષે નકામી ચિંતા કરવાની જરૂર નથી. સવારે ભૂલે પડેલો મુસાફર, જે રાત્રે ઘેર પહેંચે તે એ ભૂલો પડેલો નથી ગણતે. તમે પણ જરા આમતેમ રઝળીને રખડીને આખરે ઠેકાણે આવીને ઊભાં રહ્યાં છે.”
પણ ભાઈ, કેણ જાણે કેમ મારા મનને નિરાંત નથી વળતી.”
“ભગવાનના શરણમાં પહોંચશે એટલે નિરાંત આપોઆપ વળી જશે. આલેયણા અને પ્રતિકમણ, પાપના મોટા પુંજને પણ બાળીને ભસ્મ કરી નાખશે.”
