________________
[ ૧૧૨ ]
મહાવીઆ
જ ઉભરા ઠેલવતા હતા. અમારી કંઇ દેષ નથી. ” સાધુએ પેાતાની નિર્દોષતા બતાવી.
સાધુને ખેલતા અટકાવી જમાલિ કહેવા લાગ્યાઃ “ હુ ક્રી કરીને કહું છું કે ક્રિયમાણુને કૃત કહેવાના સિદ્ધાંત ખાટા છે. ’” પ્રિયદર્શીનાને ઉદ્દેશીને તેમણે કહેવા માંડ્યું:
“ ન્યાય કે તર્કના ઝીણા કાંટા માંડવાની જરા ય જરૂર નથી. વહેવારની એરણુ ઉપર પણ તમારા પિતાના સિદ્ધાંત ટકી શકતા નથી. તમે જ વિચારો કે જો ક્રિયમાણુને કૃત માની લેવામાં આવે તેા મારા જેવા દર્દીઓની કેવી દુર્દશા થાય ? એક સામાન્ય શબ્દાર્થની સચ્ચાઈ પણ જો તમારા પિતામાં ન હેાય તે એમની પાસેથી આપણે ખીજી કઇ આશા રાખીએ ?”
જમાલિ તરફ પ્રિયદર્શનાની સમવેદના ધેાધવેગે વહી રહી હતી. એક તા એની કરમાયેલી-કાળી પડી ગએલી ઢેહલતા અને અત્યારની ઉદ્વેગભરી પરેશાની પ્રિયવ્રુનાને શૂળની જેમ ખટકતી હતી.
“ સમજું છું, આચાય દેવ, સત્ય આપની તરફેણમાં છે. ”
(6
ખસ, તે જ્યાં સત્ય ત્યાં સજ્ઞતા. ” જમાલિએ સતેષ સૂચવનારા એક ભારે નિઃશ્વાસ નાખ્યા.
જમાલિ જેવા યુવાન અને વળી સ ́સારષ્ટિએ નિકટના સ્વજન કહી શકાય એવા વિદ્રોહીના સ્વચ્છંદ વન માટે ભ॰ મહાવીરને કેટલી મમ વેદના થઇ હશે તેની કલ્પના થઈ શકતી નથી. ગૌતમસ્વામી સાથેના એક
