________________
[૧૬] મહાવીઓ કહી શકો નહિ પણ નર્યું સુખમય જીવન એને પામર જંતુના જીવન જેવું લાગતું. જેમાં અંતરાય ન * હેય, અંતરાય ભેદવા મથતા જીવનપ્રવાહમાં કઈ પ્રકારને ખળભળાટ ન હોય તે જીવન શું કામનું? વિદને અને અત્યાચાર સાથે ઝઝતા હોઈએ, લેકસમુદાયના કંઠમાંથી આનંદ અને આભારના કલ્લોલધ્વનિ ઊઠતા હોય અને પ્રભુ મહાવીરની જેમ જ શક્તિશાલી કે સર્વજ્ઞ તરિકે ઠેકઠેકાણે સત્કાર-સામૈયા થતા હોય તે એ જીવનમાં કંઈક લહેજત છે. નેકરે, દાસદાસીઓ અને અઢળક સમૃદ્ધિ વચ્ચે રહેલું આ સુખ તે હમણા જાણે ઊડી જશે-ઝાંઝવાના નીરની જેમ છેતરીને આવું ચાલ્યું જશે એમ એને લાગ્યા કરતું. એવે ટાણે ભ૦ મહાવીરની વિરાગથી છલકાતી ઉપદેશવાણી સાંભળી. જે પાંજરામાં તે માત્ર પાંખો જ ફફડાવત બેઠે હવે તે પાંજરું તેડીને ઊડી જવા એનું મન અધીરું બન્યું.
માબાપે એને બહુ બહુ રીતે સમજાવ્યે: “જો ભાઈ, હજી તું યુવાન છે, ભગવાન મહાવીરે પણ માતાનું વેણ નહતું કેયું યુવાવસ્થાનાં સુખ જોગવી લે, પછી વૃદ્ધાવસ્થામાં તારે દીક્ષા લેવી હોય તે ખુશીથી લેજે. અમે બેઠાં છીએ ત્યાં સુધી એવી વાત કરીશ નહિ.”
પણ જમાલિ તે ઊંઘમાં યે તપસ્વીઓના મેટા સંઘ ધીમે પગલે જતા હોય અને ધૂળથી ખરડાયેલા, કાંટા અને ઝાંખરાથી વીંધાયેલા એમનાં ચરણમાં હજારો સ્ત્રીપુરુષે લાંબા થઈને સાષ્ટાંગ પ્રાણિપાત કરતાં હોય અને
