________________
યાદા [ ૮૭ ] ત્યાગ કરવા ઉત્સુક થએલા વર્ધમાનકુંવરને સંબોધીને જાણે કે એ કહી રહી છેઃ
નાથ! ખુશીથી પધારે! તમારા સુકુમાર પગમાં દુઃખ કે કષ્ટને કાંટે સરખો પણ ન લાગે એટલા માટે અહીં એકાંતમાં બેઠી બેઠી હું દેવતાને પ્રાર્થના કરીશ, લેકસમુદાયના અજ્ઞાન–પડળ છેદવા આપે જે કઠિન સાધનાને રાહ લીધા છે તેમાં આપને વિજય મળે એવી આકાંક્ષાઓ અહોનિશ, આપ જ્યાં હશે ત્યાં, આપના ચરણમાં પાઠવીશ. એક અબળાની આકાંક્ષાએની આપને કે કેઈને પણ શી કીમત હેય? બેઅઢી વરસના ટૂંકા પરિચયમાં પણ હું આપને જે પ્રમાણમાં ઓળખી શકું છું તે ઉપરથી તે મારા જેવી કેટી કોટી અબળાઓની અને બીજા અસંખ્ય અબોલ પ્રાણીઓની આશીષ આકાંક્ષાઓ આપના પ્રત્યેક પગલે રેલાવી જોઈએ. હું આપના ઉત્કટ વિરલ સાધના માર્ગમાં અંતરાયરૂપ નહિ બનું. જે સર્વના છે, જે પ્રાણીમાત્રના નાથ છે તે એકના થઈ શકે નહિ, એકના રહી પણ ન શકે. આપ દુર્બળ પંખી જેવા હત તે ગમે તેમ કરીને પૂરી રાખત પણ આપના ગૃહસ્થાવસ્થાના ત્યાગ, સંયમ, ઔદાસિન્ય અને તલસાટ જોતાં આપ સિંહ સમાન છે, ઈચ્છા ને અનુકૂળતા હોય ત્યાં સુધી જ પીંજરામાં રહે, પીંજરું તેડીને બહાર નીકળવું એ તે આપની લીલા માત્ર છે. મહાશક્તિશાલી, જગત ઉદ્ધારના જમ્બર સ્વપ્નદ્રષ્ટાને હું શી રીતે રોકી રાખું? ઊંચે ઊડવા માગતા ઘણુ પુરુષેને એમની અજ્ઞાન અબળાઓ પકડી રાખે છે, પિતે
