________________
| ૭૬. ]
મહાવી
કંઈ જ શકાહે નાતી. ભ૦ મહાવીર . પ્રત્યે એને જે દાઝ હતી તેનું જ એ તેજોવેશ્યા સ્મૃત્તિમાંત સ્વરૂપ હતું. ગામના ગામ અને પ્રાંતના પ્રાંત મળીને ભસ્મ કરવાની એ તેજોલેશ્યામાં તાકાત હતી, પરંતુ મહાવીર પ્રભુ તા ક્ષમા, કરુણા, શાંતિ અને સયમના ઉછળતા મહેરામણ જેવા હતા. ઉભરાતા જળયાય પાસે આગ શુ કરી શકે ? એટલે જ મહાવીરને બહુ ઇજા ન થઈ. ગેાશાળો પાતે પેાતાના નિષ્ફળ નીવડેલા શસ્રના પ્રત્યાઘાતને લીધે ખળું બળું થઇ રહ્યો. એના આખા દેહમાં દાહ ઉપડ્યો. ગાંડાની જેમ ખકવા અને અળવા લાગ્યા.
ગેાશાળકને એમ લાગેલું કે આ તેજલેશ્યા સામે મહાવીર ઝીંક ઝીલી શકશે નહિ તેથી જ તેણે કહેલુ કે “ હું કાશ્યપ ! મારી તપેાજન્ય તેજોલેશ્યાર્થી તુ પરાભવ પામશે. છ માસને અ ંતે પિત્તવરના દડની પીડાથી હેરાન થઈને છદ્મસ્થ અવસ્થામાં મૃત્યુ પામશે. આમાં પિત્તવરવાળી વાત માત્ર સાચી પડી. ગેશા"ળક પોતે તે બહુ ખૂરી દશા ભેાગવીને મૃત્યુ પામ્ય પણ ભ॰ મહાવીરને એ તેજોલેશ્યાને લીધે પિત્તજવરના દાડ ઉપડ્યો. લેાહીના ઝાડા થવા લાગ્યા. ભ॰ મહાવીરનો આ સ્થિતિ જોતાં લેાકેાને પણ એમ લાગ્યું કે ભગવન પાતે હુવે વધુ વખત નહિ જીવી શકે.
""
જતા
એક તા ભગવાન પિત્તજવરથી ક્ષીણુ મનતા હતા અને તે જ અરસામાં એમને સંસારીપણાના જમાઈ-જમાલી પણ પેાતાના અનુયાયીએને લઇને જુદા પડી ગયા, એટલે લેકેાના મેટા ભાગને તે
