________________
સુલાસા
[ ૭૩ ]
લહેરેમાં મહાલતી હતી ત્યારે સુલસા પિતાના સૂના સંસારની સ્થિતિ વિચારતી એકાંતમાં ખિન્ન હિયે બેઠી હતી. - સુલસાનું હૃદય, ગમે તેમ પણ માતાનું હૃદય હતું. બત્રીસ-બત્રીશ પુત્રેનાં મરણ જીરવવાની તાકાત એ સુરતમાં તે શી રીતે બતાવી શકે ? દુઃખના પ્રથમ આઘાતે એના અંતરમાં કેવી કારમી વ્યથા ઉપડી હશે તે કેઈએ નથી કહ્યું. એની અંતર્મુખ બનેલી વૃત્તિનાં જ વર્ણને આપણે સાંભળીએ છીએ.
સુલસા એક દિવસે પુત્રરહિત હતીઃ દેવની કૃપાથી બત્રીસ-બત્રીશ પુત્રેની અહભાગિની માતા બનવા ભાગ્યશાળી થઈ. પણ જે આ અણધારી આફત સુલસા ઉપર ઉતરી ન હત, તે કદાચ એના અંતરમાં આટલે વિરાગ કે ઉપશમ ન પરિણમત. ધીમે ધીમે બત્રીશ પુત્રના વિરહતાપને એ ઘોળીને પી ગઈ ! સંસારના સુખ, વૈભવ, પુત્રપરિવાર એ બધું જાણે કે કઈ ઇંદ્રજાળ હેયમૃગજળ હોય તેમ માનીને-પુત્રને સંભારીને એક ઉષ્ણ નિશ્વાસ સરખે પણ સુલસાએ, તે પછી, નથી નાખ્યો. આ ધરતી જેટલી જ ધર્યવતી આ શ્રાવિકા હવે પૂરા વેગથી આત્મશુદ્ધિ તરફ વળી. વીર જિનેશ્વરની ત્રિકાળ પૂજા કરતી, સવાર-સાંઝ દેષનું નિવારણ કરવા પ્રતિક્રમણ આચરતી, છ-અહમ જેવી તપશ્ચર્યાને જીવનસાથી બનાવતી અને તીર્થ પર્યટનમાં લગન ધરાવતી સુલસા શ્રાવિકા, મહાવીર પ્રભુની એક અગ્રગણ્ય ઉપાસિકા તરીકેની નામના શ્રમણ સંઘના ઈતિહાસમાં મૂકી ગઈ ભાવી ચોવીશીમાં સુલસા સતીને જીવ પંદરમે વીથ કર થશે.
