________________
રૂધિરનાન
૧૦૯::
હિંસા અને પાપની વાત સાંભળતાં જ મહારાજા અત્યાર સુધી સાચવેલી કૃત્રિમ શાંતિ ઓઈ બેઠા.
“હિંસા? પાપ? જાઓ અહીંથી નાલાયકે? છેલ્લો શ્વાસ ઘુંટતા બાપની આટલી છેલ્લી ઈચ્છા પણ તમે પાર પાડી શકતા નથી? અહિંસાના બાને તમે તમારા બાપને મારી નાખવા માગે છે એવો જ એને અર્થ થયો ને? તમને મારી દયા નથી આવતી. પેલા પશુઓની દયા આવે છે! કુલાંગારે?”
કુરૂવિંદ તે ધરતી સામે નીહાળતો ગુપચુપ બેસી રહ્યો. એના મનમાં વિચારોના વાદળ ઘેરાઈ ચૂક્યા હતા. પણ વાણું મારતા એકે બિંદુ પડવા ન દીધું. એને થયું કે પિતાજીને કહી દઉં “પિતાજી! શરીર ઉપરની માયા તે માનવીને તેમજ પશુને પણ એકસરખી જ હોય ! બીજાના પ્રાણ લઈને જીવવાને આપણને શું અધિકાર છે?” પણ અત્યારે બોલવામાં માલ નથી એમ ધારીને મૌન રહ્યો.
કુરૂવિંદની દીન-લાચાર મુખમુદ્રા જોઈને મહારાજાએ એની નબળાઈ માપી લીધી. જેનામાં ચેખી ના પાડવાની હિમ્મત નથી તે વહેલ મેડો સમ્મત થયા વિના નહિ રહે, એમ પણ એમણે જોઈ લીધું. - સત્તાસૂચક સ્વરમાં મહારાજા બોલ્યાઃ “યાદ રાખજો કે જે મારે દેહ દવા-દારૂ વિના પડ્યો તે તમે જ સૌએ જાણું જોઇને મારી હત્યા કરી એમ કહેવાશે. પિતાની હત્યા કરનારને આખી જીંદગી પસ્તાવું પડશે.”
કુરૂવિંદ શું જવાબ આપે છે તે સાંભળવા મહારાજા જરા ભ્યા. પણ કુરૂવિંદ તે જડવત બેસી જ રહ્યો. . . “મારા ભાગ્યે જ એક ઉપાય આજે સૂઝાડ્યો છે.” આખી ચર્ચાનું તારણ કાઢતા હેય તેવી ઢબે મહારાજાએ કહેવા માંડયું: “ સદ્દભાગ્યે મારી આશાને નવી સંજીવની મળી છે. મારામાં ઉઠવાની
