________________
રૂધિરનાન
૪ ૧૦૫ વૈભવ, મારો પરિવાર એ બધું મિથ્યા બની જશે? મને તમે કોઈ રીતે નહિ બચાવો? મને હજી જીવવાના કોડ છે.”
મહારાજાના શબ્દો બરાબર સમજાતા નહેતા-પણ એને અર્થ અને ભાવ તે બરાબર કળાતા હતા. “મને બચાવો! મને બચાવો !” એ સિવાય મહારાજાનું બીજું રટણ નહોતું. યમરાજને સામે ઉભેલે ભાળતા હોય અને તેના પંજામાંથી બચવા-છૂટવા મથતા હેય એવી ગભરામણ એમનામે ઉપર સ્પષ્ટ પ્રતીત થતી હતી.
હરિચંદ યુવરાજ નિસ્પાય હતોઃ પિતાજીની અસહાયતાએ એને વ્યાકૂળ બનાવ્યા.
પુત્રને આંસુ સારતે જોઈ મહારાજાનું વાત્સલ્ય જાગી ઊઠયું? એમણે આશ્વાસન આપવા માંડ્યું: “બેટા! તમે તે જેટલું બની શકે તેટલું કરી છૂટયા છે-હજી પણ યથાશક્તિ સેવા કરે છે. મારી બળતરાને હળવી કરવા તમે મારા દેહને વીંટેલા આ કમળ કમળપત્રની દુર્દશા તે જુઓ ! પરમ શીતળતા આપનારા ચંદનના આ લેપની દશા જોઈ? મારા દેહના તાપ પાસે એ જડ વસ્તુઓ પણ બળીને ભસ્મ થઈ જાય છે. આટઆટલે દાહ આ દેહમાં કયાં કેણે બારી રાખ્યો હશે?”
માનવીના હાથની વાત હવે નથી રહી. શું કરવું એ જ નથી સમજાતું.” હરિચંદની આંખમાંથી આંસુ ટપક્વા લાગ્યાં.
“મને એક વાત સૂઝી છે. તેને કહેવી કે નહિ તેની ગડમથલમાં આજ સુધી મૌન રહ્યો.”
મહારાજ પૂરું બોલી રહે તે પહેલાં જ હરિચંદે આતુરતાથી ( પૂછયું: “એવી કઈ વાત છે?”
મારી વિલાએ પરવારી ચૂકી છે. બુદ્ધિની સાથે વિદ્યાઓ આપણુ ગુમાવી બેઠે છું. પણ જો તું મને તારી આકાશગામિની