________________
[ ૬૬ ]
ધર્મ મગળઃ
જશે. સસારના હુષ–શાકના વાવાઝોડા વંચ્ચે પણ્. આત્મશ્રદ્ધાળુની એવી જ સ્થિતિ હેાય : સંસારના રંગ અને છાયા ઝીલવા છતાં અંતરમાં તે એ પેાતાને શુદ્ધ સ્વરૂપી આત્મા જ માનતા હૈાય. આત્મસ્વરૂપ વિષે જેને પાકી શ્રદ્ધા છે તેને દુનિયાભરનું રાજ્ય મળે તે પણ એમ માને કે એ રાજ્ય મારું નથી. ઐશ્વર્ય કે આક્ત વચ્ચે પણ હું તેા એ જ છું, આવી શુદ્ધ ષ્ટિ જેને પ્રાપ્ત થઈ હાય તેને દુઃખના દરિયા કે સુખની માદક લહરીએ શી રીતે ચલિત કરી શકે? એવી ષ્ટિ જેને લાધી છે તે જ શુ સાચા વીર કે વિજેતા નથી ?
સભ્યષ્ટિ કાઈની સાથે મેલેચાલે નહિ, કેાઈની સાથે હળેમળે નહિ અથવા લે કે મળે તે પણ એ જાણે કે જનમના રાગી કે રાતડ જેવા હાય એવી કાઈ પના પાળીપાષી હેાય તે મનમાંથી કાઢી નાખજો. જે સમ્યગ્દષ્ટિના દિલ-દરિયામાં વિશ્વમૈત્રીનાં મોટાં મેાજાએ ઉછળતાં હાય, જેની વાણી અને દૃષ્ટિમાંથી નરી પ્રસન્નતા અરતી હાય, જે સના શુભેચ્છક અને સેવક હોય તેના માં ઉપર અને તેની દરેક પ્રવૃત્તિમાં પ્રફુલ્લતાની તાઝગી જ છલકાતી હાય, વિરાધ કે વિસંવાદ જેવું એના જીવનમાં કઇ જ ન હોય. એ આત્મનિમગ્ન હોય છતાં કુટુંબ, સમાજ કે રાષ્ટ્ર પ્રત્યે લાગણીશૂન્ય ન હોય. આત્માના સ્વરૂપની જેને ઝાંખી થઈ હાય તે પોતાના કે પરાયા જેવા ભેદની પણ પેલી પાર પહોંચી જાય છે. એને સવ
