________________
જીવનને મૂળ પ્રશ્ન
[ પ પ ]
ભગવાન દુઃખનાં વાદળ કાં વરસાવતું હશે ?” સામાન્ય રીતે સંસારીઓ શ્રદ્ધાળુઓનાં દુઃખ અથવા દૈન્ય જ ચર્મચક્ષુઓથી જુએ છે. એમનાં અંતરમાં ધેય, સહિષણુતા, સમભાવની કેવી શાંત ધારાઓ વહેતી હોય છે તે જોવાની દષ્ટિ એમની પાસે નથી હોતી.
ભક્ત જવાબ આપ્યોઃ “ધારો કે તમે બીછાનાવશ હ-વૈદ્યોએ ઉઠવા-બેસવાની કે પડખું ફેરવવાની પણ મનાઈ કરી હોય. તમારી સેવા-ચાકરી કરનારા સગા-સંબંધીઓ રાત-દિવસની ચિંતા અને શ્રમથી થાકી ગયા હોય. સૌ સૂતાં હેય એટલામાં તમે જાગે અને તમને પાણીની તરસ લાગે તે તમે કોને જગાડે? તમે જાણે છે કે સો થાકીને લોથ થઈ ગયા છે. એમને કેઈને ઊંઘમાંથી ઉઠાડવા એ એક પ્રકારનું ઘાતકીપણું છે. એક તરફ તૃષાને વેગ તમને બેચેન બનાવી રહ્યો છે, બીજી તરફ રાતદિવસ તમારી સેવાચાકરી કરીને થાકી ગએલા સગા-સંબંધીઓ સૂતાં છે તેમાંના કેઈને જગાડવાની તમારી હિમ્મત નથી ચાલતી. હવે તમારે શું કરવું? એ વખતે વિચાર કરતાં તમને જે પરમ આત્મીય લાગશે-જેને થોડું વધુ દુઃખ આપવાથી એનું દિલ નહિ દુભાય એમ લાગશે એવા જ સ્વ-જનને તમે જગાડશે અને એ સ્વજન પણ ઘડીભર પિતાને ત્રાસ ભૂલી જઈ, તમારી તૃષાને શાંત કરશે.” . ભક્તો પ્રભુના પરમ આત્મીય જેવા ગણાય. દુઃખ અથવા પરિષહ દ્વારા એમને જાગૃત કરવાનો જ દેવી
