________________
' [૨]
ધર્મમંગળઃ તલ્લીન બની જશે. વચ્ચે મેલાં કે ફાટેલાં હશે તે પણ તેની પરવા નહિ કરે. પણ જેણે સારાં મિષ્ટાન્ન ખાવામાં આનંદ માન્યો છે, નવાં-કડકડતા ઈસ્ત્રીબંધ વસ્ત્રથી દેહને શણગારવામાં મેસેજ માની છે તે પેલા કવિ કે સાહિત્યપ્રેમી પ્રત્યે દયાની નજરે જોશે. તે કહેશે કેઃ “ આખો દિવસ પિથામાં જ આંખે ફેડે છે-બિચારાને ખાવા-પીવાનું કે પહેરવા-ઓઢવાનું પણ ભાન નથી. સાવ વેદીયે છે.” સાહિત્યના અભ્યાસીને પેલા શોખીન માનવીનું જીવન દયાજનક લાગશે. એ કહેશે કેઃ “ભાઈ સાહેબ ટાપટીપમાંથી જ નવરા નથી થતા. સાહિત્ય કે કાવ્યને દૈવી આનંદ એના ભાગ્યમાં જ નથી–ખાવું-પીવું ને ફક્કડ થઈને ફરવું એ જ એમને મન જીવનસાર્થક્ય છે.” સાહિત્યરસિક પિલા વૈભવીને તુચ્છ–દુખી ગણે છે જ્યારે વૈભવી પેલા સાધુજીવન ગુજારનારને કંગાળ માને છે. ત્યારે એ બેમાં ખરું કેણ?
આપણે બીજાઓની વાત જવા દઈએ. આપણી પિતાની જાત વિષે વિચાર કરીએ તો પણ એક દિવસ આપણે જેને સુખરૂપ માનતા હતા તેને બીજે દિવસે દુઃખરૂપ નથી માનતા ? નાના હતા ત્યારે નાની-નજીવી રમકડા જેવી વસ્તુમાં આનંદ લેતા, પણ એ આનંદ ઊડી ગયે. તે પછી કુટુંબ-પરિવાર અને સમાજ કે જ્ઞાતિની પટેલાઈમાં રસ લેવા લાગ્યા, પરંતુ થોડે કો-મીઠે અનુભવ થતાં જ આપણે એનાથી કંટાળીએ છીએ. ગુરુદેવ કે મુનિમહારાજ પાસે જઈને શાસ્ત્રશ્રવણ કરવા અને
