________________
રાજા શ્રીપાળ
ભટણે ચાલ્યો. ત્યાં તો જુએ તો કુંવર શ્રીપાળ દરબારમાં બેઠેલો ! અરે, આ તો જ્યાં જુઓ ત્યાં આગળ ને આગળ ! શ્રીપાળનું તો મોટું પેટ છે. એ તો કાંઈ ન બોલ્યો. ઊલટાં વેરીને આદરમાન દીધાં. અરે, આવાં ચોખ્ખાં દિલ હોય તો જ વ્રત ફળે ને !
પણ નીચ માણસ નીચતા છોડે ? ધવલશેઠે એક ભાંડને કહ્યુંઃ “શ્રીપાળને હલકો પાડ તો મોંમાંગ્યું ઇનામ આપું.”
ભાંડ કહે, ભલે.
એ તો ગયો રાજસભામાં ને “ઓ મારા દીકરા, તું ક્યાં ગયો તો કહી શ્રીપાળને ભેટી પડ્યો.
રાજા કહે : “શું મારો જમાઈ ભાંડ! મારો એ બાપદીકરો બેયને !” સબ લઈને તલવાર ખેંચી. વીર શ્રીપાળ તો શાંતિથી ઊભો છે. કાયર ભાંડ તો કહે, બાપ રે માર્યા. અરે, હું તો સાવ ખોટું બોલું છું. બધાં કાળાં કામાં આ ધવલશેઠનાં છે ! | ધવલશેઠને પકડી મગાવ્યો છે, ખૂબ ઢીવ્યો છે. એનાં વહાણ જપ્ત કર્યા છે. વહાણમાં શ્રીપાળની બે રાણીઓ છે. સહુ મળે છે.
રાજા કહે, “ધવલને ગરદને મારું.
કુંવર કહે : પાપીને ક્ષમા આપો. કોઈક દિવસ પાપ પખાળશે, પવિત્ર થશે.
ધવલ શ્રીપાળના ચરણે પડ્યો. હવે પાપ ન કરવાનું
Jain Education International
national
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
