________________
જૈન બાલગ્રંથાવલિ શ્રેણી ૨.૫
દીકરા મોટા થયા છે. કુશળ પંડિતને ત્યાં ભણવા મૂક્યા છે, પણ છોકરા તો અવિવેકી છે. રમતરાળાં કરે છે. ચેનચાળા કરે છે. અટકચાળામાં તો આગળ છે. એના કરતાં તો લાલ મોંનાં માંકડાં ઓછાં અટકચાળાં હોય.
જેમ તેમ બોલે છે. પોતે ભણતા નથી, બીજાને ભણવા દેતા નથી. ભણે એનું ભૂરું વાંછે છે. શિક્ષાગુરુનું પણ સન્માન જાળવતા નથી.
પંડિત ઠપકો આવે છે, તો છોકરા સામે થાય છે. ન કહેવાનું કહે છેઃ ને ઘેર જઈ માતાને કહે છે; મા, મા, પંડિત પાપિયો અમને મારે છે.
સુંદર શેઠાણી દીકરાનું ઉપરાણું લે છે. કહે છે તમે હવે ભણવા જશો નહીં. આપણે ભણીને શું કરવું છે ? ભણે કોનું ભલું થયું છે ? ભણે છે, એ પણ એક દહાડો મરે છે ને નથી ભણતો એ પણ મરે છે. કોઈ અમરપાટો લાવ્યો નથી. માટે કાલથી પંડિત પાસે જશો નહીં. મોટો જ્ઞાની જોયો ન હોય તો ? મૂઓ, મારાં ફૂલકમળ સરખાં છોકરાંને મારતાં શરમાતો નથી. પુત્રો, જો હવે સામો મળે તો પથરાથી એનું માથું રંગી નાખજો! મોટો પંડ્યો જોયો ન હોય તો!
સુંદર શેઠાણી આમ બોલે છે ને ક્રોધથી બળઝળી પાટી, પોથી, લેખણ ચૂલામાં નાખી દે છે. દીકરા તો ગામમાં ફરે છે, મસ્તી તોફાન કરે છે. ગાળાગાળી બોલે છે, જેનું તેનું માન ને
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
