________________
જૈન બાલગ્રંથાવલિ શ્રેણીઃ ૧.૨
ભમરા કરડે, પણ તેઓ શાંતિથી બધું સહન કરે. ગમે તેવી સતામણી થાય, પણ તેમનું ધ્યાન ચૂકે નહિ.
એક વખતે તેઓ ચાલ્યા જાય. રસ્તામાં ગોવાળ મળ્યા. તેઓ કહેવા લાગ્યા : “બાપજી! આ રસ્તે જશો નહિ. આગળ ભયંકર વન છે. ત્યાં કાળો મણઝર નાગ છે, ફૂંફાડે ફોલી ખાય છે. માટે બીજા રસ્તે જાવ.'
પણ શ્રી વર્ધમાન તો વીર હતા. કોઈથી ગાંજ્યા ન જાય, ભયંકર વન તે શું બિવરાવે ! કાળો મણઝર નાગ પણ શું ડરાવે? એ તો ચાલ્યા આગળ. એવામાં આવ્યું એક ઘોર જંગલ. ત્યાં જતાં માણસની છાતી પણ ન ચાલે. જ્યાં જુઓ ત્યાં જાળાંઝાંખરાં. પાંદડાંના તો ઢગેઢગ. એમાં મારગ પણ ક્યાંથી જડે ? છતાં શ્રી વર્ધમાન તો ચાલ્યા.
જંગલમાં એક રાફડો. તેમાં કાળો નાગ. બહુ ઝેરીલો. ફૂંક મારે તો ફાટી પડે, શું માણસ કે શું ઢોર ! એનું નામ ચંડકોશિયો.
ચંડકોશિયાએ શ્રી વર્ધમાનને જોયા. પછી તો પૂછવું જ શું! મારવા માંડ્યા હૂંફાડા, કુ.ઉ.ઉં છું. હું છું.ઉ.ઉ.ઉં, ડું-ઉ.ઉ. પણ તેમને કાંઈ નહિ.
ચંડકોશિયો વિચારે છે, આ કોઈ અજબ માણસ લાગે છે. ઝેર કેમ નહિ ચડતું હોય ! લાવ ડયું. તે દોડ્યો ને જમણા અંગૂઠે ડસ્યો, પણ કાંઈ નહિ. તે તો સાચા સંત હતા.
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
