________________
જુવાન કણબી નિયમને પાળવા લાગે. થેડામાંથી ડું દેવ-અતિથિને અર્પણ કરવા લાગે. એક વાર ભાતનું મોડું થયું. ભૂખ ભડકા નાખવા લાગી. જે ભાત આવે કે ખાવા બેઠા, ત્યાં નિયમ યાદ આવ્યો. તરત દેવપ્રાસાદ તરફ દે. અતિથિ નહિ તે દેવ– બંને એકરૂપ છે.
દેવપ્રાસાદ પાસે પહોંચે તો દ્વાર આગળ વિકરાળ સિંહ ઊભેલો ! પણ સિંહની સામે આ સંકલ્પસિંહ કણબી પાછે ન પડે. સામા પગલે ગયે. સિંહે ખસીને માર્ગ દીધે.
દેવને નિવેદ ધરાવી કણબી આવીને ખાવા બેઠે. ત્યાં ન જાણે મુનિરાજેનો રાફડો ફાટયે. એક મુનિ આવ્યા. થોડે ભાત વહેરી ગયા. ત્યાં બીજા સ્થવિર મુનિ આવ્યા. થોડું એ પણ વહોરી ગયા. ત્યાં ક્ષુલ્લક મુનિ આવ્યા. એ બચેલું બધું લઈ ગયા, પણ કણબી પરીક્ષામાં પાછા ન પડે.
ત્યાં તે અજવાળું અજવાળું થઈ રહ્યું. આકાશવાણું થઈ દઢતા ને સંકલ્પબળથી પ્રસન્ન છું. માગ, માગ ! માગે તે આપું !'
કણબી કહે, “મારા ભવદારિદ્રને નાશ કરો.”
વાણું આવીઃ “સત્વશુદ્ધિ ને સંકલ્પબળ પાસે કશુંય અશકય નથી!'
જુવાન કણબી આ પછી ખૂબ આગળ વધે પ્રજામાં ને રાજામાં એની પ્રશંસા થવા લાગી. એ નગરની રાજકુંવરીના લગ્નને શા, દ. ભા.રા.કા.ઈ ૧૦.કલા વિજાબ Mos
૫૩
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
