________________
શ્રી શત્રુંજય સૌરભ શેઠ, આ હવાઈ કિલ્લા જેવી વાત છે. આ ઊંડાણને આરવારો નથી. ઉપરથી નીચે જતી નીસરણીની હારની હાર જોઈ કે ?”
અરે ! આ તે શું કરું ? મુંબઈ અહિંથી દૂર છે. જે નજીક હેત તે, મારી વખારોની ચીની-ચીનાઈ સાકરથી આ ખાડે પૂરી દેત.”
મેતીશા શેઠે તુરત જ શુભ મુહૂતે ખાતમુહૂર્ત કર્યું.
એ ખાડો પૂરવા માટે દેશદેશને મજૂરે બોલાવ્યા, પાણીની તંગી બોલાણું તો શેત્રુંજી નદીમાંથી એક હાંડાના ચાર આના આપી પાણી પૂરું પાડ્યું. કામ ધમધોકાર ચાલ્યું. કડીયા મજૂરે કારીગરોને મહેતાએ ત્યાં રાતદિવસ કામ કરવા લાગ્યા. જોત જોતામાં ખાડો પુરાવા લાગ્યા. કામ એવું મજબૂત કર્યું કે સો વર્ષ પછી એની છે તેડતાં છીણીની ધારો તૂટે પણ એ ધરતી ન તૂટે, એવી મજબુત બની.
એ ખાડે તે આજે અદશ્ય થઈ ગયે છે, પણ એના ઉપરના પાકા પાયા ઉપર વિમાન આકારની મંદિરાવલિ કળા અને સ્થાપત્યની દૃષ્ટિએ ભવ્ય મુગ્ધકર લાગે છે. એ મંદિરે અને મૂર્તિઓને જોઈને આનંદદુગાર નીકળે છે અને શ્રદ્ધા, ભક્તિ અને પ્રેમનું જ્વલંત છાત હૃદયમાં કેરાઈ જાય છે.
દહેરાસરે તૈયાર થયાં. મેતીશા શેઠની હાંસને પાર
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
