________________
५४
चंदराजानो रास.
तो हतो. ॥ १ ॥ पीए गधेडीना रूपे क्रूर स्वरथी खरनो नाद कर्यो, तेथी श्राखी नगरीमां निशानो उन्माद वधी पड्यो. ॥ २ ॥
नगरी लोक मूति ययारे, वीरमतीयें विरुद्ध ॥ स० ॥ चक्रीदलजो नीसरे रे, तो पण न लहे शुद्ध ॥ स० ॥ ३ ॥ इम विद्या श्रवस्वापिनीरे, मूकी मन उलास ॥ स० ॥ सासू रूपे मूलगेरे, श्रावी वहुअर पास ॥ स० ॥ ४ ॥
॥ वीरमतीनी विरुद्ध एवा नगरीना लोको मूति थई गयां. ते वखते कदी चक्रवत्तनुं दल नीकले तोप कोने शुद्ध रहे नहीं. ॥ ३ ॥ श्रा प्रमाणे वीरमतीए मनमां उल्लास लावीने छावस्वापिनी विद्या मूकी, पबी पोताना मूल रूपे ते वदुनी पासे वी. ॥ ४ ॥
रे हू में केद कर्फ्यू रे, नगरी लोक विकाय ॥ स० ॥ बार मणो नाजो घुरे रे, तोहे पण शुं थाय ॥ स० ॥ ५ ॥ चालो चंदनी वामीयें रे, तिहां बे प्रथम सहकार ॥ ० ॥ तहां बेसीने जाय शुं रे, विमल पुरीयें लगार ॥ स०॥६॥
॥ ते बोली- अरे वहु, में केवुं कर्यु ? नगरीना लोकं अचेत थर गया. कदि या वखते बार मनो नाजो धुरे तोपण शुं थाय ? ॥ ५ ॥ हवे चालो चंदनी वाडीए जइए, त्यां एक बानुं वृक्ष बे, ते उपर बेसीने विमलपुरीमां जइ पहोंचीशुं ॥ ६॥
नगरी कोश अढारसें रे, वे अलगी यति तेह || स० ॥ पण तुजने श्रनिमेषमें रे, देखामीश धरी नेह ॥ स० ॥ ७ ॥ निसुणी वचन विमातनां, रे सहसा चंद भूपाल || स० ॥ वाडी मांदे गयो वही रे, दीगे वृक्ष रसाल ॥ स० ॥ ८ ॥
अर्थ ॥ ते नगरी अही थी अढारसो कोश लगी बे. तो पण एक निमेष मात्रमां तने स्नेहथी देखाडीश. ॥ ७ ॥ श्रवां परमातानां वचन सांजली राजा चंद वाडीमां गयो त्यां एक बानुं वृक्ष जोवामां श्रव्यं ॥ ८ ॥
ae कोटर मiही रह्यो रे, बानो लेइ करवाल ॥ स०॥ कौतुक जोवा चंदनुं रे, चित्त थयुं उजमाल ॥ स० ॥ एं ॥ नृपचिंते मुजनारिमां रे, अवगुण नही एक टांक ॥ स० ॥ मुंगर फेरविया फिरे रे, ए सवि मातनो वांक ॥ स० ॥ १० ॥
अर्थ ॥ ते वृक्षनी कोरमां हाथमां खड्ग लड़ गुप्तरीते रह्यो, छाने चंदनुं चित्त कौतुक जोवाने उत्कंति. ॥ ए ॥ राजाना मनमां एम श्राव्युंके, मारी स्त्री गुणावली मां जरापण अवगुण नथी. मुंगरने फेरववो होय तो फरी शके या बधो मारी अपर मातानो वांकडे. ॥ १० ॥
ए कोटर मां रही रे,जोजं सकल चरित्र ॥ स० ॥ नारी विमलपुरी जाइ रे, शुं शुंकरशे विचित्र ॥ स० ॥ ११ ॥ एहवे बिंदु सासू वहु रे, श्रावी तिऐ राम || स० ॥ नृप चिंते लेतीखरे रे, बीजे तरु विश्राम ॥ स० ॥ १२ ॥
॥ हवे कोरमां रहीने तेनुं बधुं चरित्र जोवुं, ते नारी विमलपुरीमां जईने शुं शुं विचित्र करशे! ॥ ११ ॥ एहवामां सासु ने वड्डु बने तेउद्यानमां आव्यां. पेला कोटरमां बेठेला राजा चंदने चिंताथ के रखे ते बीजा वृक्षमां विश्राम करे ! ॥ १२ ॥
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org