________________
२३२
चतुर्थ उल्लास. परणीने कुष्टी जणी सोंपी, एशी इजात खाटी ॥ महारो जनम कीयो अकीया रथ,केणे ए शिखवी पाटी ॥ध ॥ ५॥ जो घर जार वेहेवा कायर, का कर्यो कर मेलावो ॥ परणतां वेंतज केम मुज उपर, श्राव्यो चित्त अनावो ॥ ध॥६॥ अर्थ ॥ मारी साथे लग्न करीने कोढीआने मने सोंपी. एमांते एणे आवरू शु वधारी? मात्र मारो जन्मारो अकृतार्थ कर्यो. श्रावी शिक्षा ते कोणे तेने आपी दशे! ॥ ५ ॥ जो घर संसार चलाववाने कायर हतो तो मारी साधे हस्त मेलाप शामाटे कर्यो ? वली परणीने तरतज मारी उपर चित्तनो श्र. नावो केम कर्यो ? ॥६॥
रे पंखीमें पियुडा सरखो,नवि निरख्यो निरमोही॥कागलनुं पण मलवु टाव्युं, जे दिन हुँती विडोही ॥ध ॥७॥ किहां आना किहां नगरी माहारी, मनडुं पण नवि पहोंचे ॥ कंते कीg ते न करे वैरी, उंडे नवि बालोचे ॥ ध० ॥ ॥
अर्थ ॥ हे पक्षी! में मारा नाथ समान को निर्मोही दोगे नही. जे दिवसभी तेणे मारो त्याग कर्यो ते दिवसभी कागलथी मलवानुं पण टली गयु ने ॥ ॥क्यां आनापुरी अने क्यां मारी विमलापुरी? मन पण दोडीने पहोंची शके नहीं. वधारे शुं कहूं? स्वामिए कर्यु ते वेरीपण न करे. जरा पण जंडो विचार कर्यो नही. ॥ ॥
वालेसर श्हां आवी न शके, में पण तिहां न जवाय ॥ एम निरधारी नाह विहणी, मुजने केम दिन जाय ॥धणानही जगमां को प्रजुनो वाहालो, जश्ने तस समजावे ॥ हृदय कगेरस्यां एवा नरना, करुणा किमपि न थावे ॥१०॥ अर्थ ॥ मारो वहालो अहीं आवी शके नही अने माराथी त्यां जवाय नही. आवी रीते आधार विनानी, नाथ वगरनीना मारा दिवसो केम जाय ? ॥ ए॥ कोइ पण प्रनुनो वाहालो जगत्मां दशे के जश्ने मारा नाथने समजावे. एवा पुरुषना हृदय ते केवां कगेर हशे के तेने करुणा कोइ पण रीतेश्रावती नश्री १०
सोले वरसे मन नविलीनु, ने तेहवोने तेहवो ॥ सोले सान संजाले सहको, पण ए कठिन ले केहवो ॥ध ॥ ११॥ एहने माटे माहरे ताते, मुजने घणी चय चामी ॥ पण एकांत तणी वातडीयुं, एके नावी आमी ॥ ध०॥ १५ ॥ अर्थ ॥ सोल वरस श्रया बतां तेनुं मन जरा पण पलट्युं नश्री. ते जेवो ने तेवोज जे. लोकोमा केहेवत बे के सोले वरसे सहु कोश्ने सान आवे परंतु आतो कोइ जुदी रीतनो कवण ३ ॥ ११ ॥ एने माटे मारा पिताए मने बहु बहु रीते कष्ट आप्यु. परंतु मारी अने तेनीवचे एकांतमा जे वातो अश् हती ते मारा बचावमां कांइ पण काम आवी नही.॥ १५॥
करतां नेह जगत्मां सोहिलो,पण दोहिडं निरवहिवं ॥जे निसनेहीथी बांधवू मनहुँ, ते फोगट फुःख सहिदुं ॥ध॥१३॥ तुं पंखी तेहना घरनो, तिणे मुज तनुं रोमांच्युं ॥ पोतानो जाणी तुज बागल, पियुनु पोथु वांच्युं ॥ ध० ॥१४॥
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org