________________
४७
हीतीयःसर्गः चिंतामणि रत्न सरखा उज्ज्वल धर्मने पामीने गुणी एवा ते गुरुने नमतो हवो; अने कहेवा लाग्यो के, हवेथी मने जिन देव, परिग्रह रहित गुरु, तथा दयावालो धर्म था? एवी रीतनो धर्म तेणे अंगीकार कर्यो, तथा गुरुपूजानां बदलामां तेणे राजकुमारने विद्या थापी. पडी ते राजकुमार हर्षथी ते यदने रजा श्रापीने, दया सहित मनवालो थयो थको चालवा लाग्यो; तथा विचारवा लाग्यो के, हवे मारा नगरप्रते जलं; पण नहीं! हुँ प्रसंगेथी ज्यारे बहार श्राव्यो, त्यारे हवे नाना प्रकारना आश्चर्योथीनूषित थयेला विविध प्रकारनां देशोने मारे जोवा, के जेथी पोतानी शक्ति जणाशे, देशाचारनी परीक्षा थशे, उत्तम अधम माणसोनुं जाणपणुं थशे, तथा कलाउँनो पण श्रन्यास थशे, तेम तेथी नाना प्रकारनां माणसोनो, प्रसंग थशे, तथा विविध प्रकारनां तीर्थो पण जोवाशे; थने तेज हेतुथी डाह्या माणसो देशाटन करे . वली पुरुष ज्यां त्यां जश्ने, परथी तथा खजनोथी जे सन्मान मेलवे बे; तेमां पण पूर्वनां पुण्योनुंज कारण जे. एम विचारिने ते राजपुत्र पूर्वदिशा सन्मुख चालवा लाग्यो, तथा केटलाक नगरो अने बगीचा श्रादिकने उलंघी गयो, एम करतां केटलेक दिवसे ते सुंदर नामनां नगरप्रते पहोंच्यो, अने त्यां वृदोनी घटावाला वनमा गयो. त्यां अंबिकानां चैत्यमां जश् एक फरुखामा रह्यो, तथा देवगुरुर्नु स्मरण करीने, रात्रिये निर्जय थर सूतो; एटलामां तेणे, “हे तात! हे माता! हे ना! हे दयावंत शूरा लोको! यमनी पेठे निर्दय एवा श्रा पापीथी माझं रक्षण करो?" एवी रीतनी कोर स्त्रीनी दीन वाणी ते महीपाले वारंवार सांजली, अने ततदण जागी नव्यो; तथा ज्यांथी ते श. ब्द आवतो हतो, ते तरफ निश्चल मनथी हाथमां तलवार लेश, उतावलथी चालवा लाग्यो. त्यां तेणे पर्वतनी खीणमां ध्यानमा रहेला एक पुरुषने, व्याकुल थयेली एक स्त्रीने, तथा अग्निकुंडने जोयो; त्यारे तेणे विचार्यु के, कोथी पण उगायेलो, आ मुग्ध माणस था स्त्रीने मारवा. नी श्वावालो ने, माटे हवे तेणीनुं हुं रक्षण करुं, एम विचारी, ते, ते पुरुषने कहेवा लाग्यो के, अरे पुष्ट ! या तें पापर्नु कार्य शुं श्रारंज्यु बे? था बालिकाने बोडी दे? नहींतर हमणा तने यमने घेर पहोंचतो करीश. ते सांजली संत्रांत थयेलो तथा आक्षेपथी त्रासयुक्त ययेलो ते
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org