________________
वीतीयः सर्गः
४३ लिथी मूढ थयेला मनवालाउनी गति नरकज बे; पण या विचाराने - तकाले पण जे नेमिनाथ प्रभुनुं दर्शन थयुं, तेथी नरकगति मटीने तेने देवपणुं प्राप्त थयुं; केमके, स्मरण करायेला, दीठेला, स्तवेला, अथवा पूजेला जिनेश्वर प्रभु, स्वर्गादिक उत्तम गति थापे डे. अहो ! जिनें5 प्रभुनुं माहात्म्य केतुं बे ! ! के जेनां एकवार दर्शनथी पण तापस पानां समूहने तजीने देवपणाने प्राप्त थयो. दवे ज्यारथी तेनी पुत्रीनुं हरण धयुं बे, त्यारथी ते मनुष्यप्रते द्वेषवालो थयो डे, माटे हजु पण ते अभ्यासथी माणसोने ते दुःख आपे बे. एम कहीने ते मुनि, कांतिनां समूही आकाशाने पृथ्वीने तेजखी करता थका, बीजां चैत्योने नमवामा आकाश मार्गे चाल्या गया. पढी दीव्य प्रजाववाली ते योगिनी पण पोताने स्थानके ग, छाने कुमार पण जिनपूजा कर्या बाद कालवन - प्रते जवा लाग्यो. ते वखते नाशिकाने फोडी नाखे एवी दुर्गंध, त्यां पडेलां मुडदांमांची निकलवा लागी हवे उत्तम पराक्रमवालो ते कुमार पण, ते गंधने अनुसारे, हाथमां तलवार नचावतो थको त्यां जवा लाग्यो. ते वखते शस्त्र सहित, तथा जयंकर एवा काल अने कंकालने तेणे जोया, तथा ते तेने क्रोधथी मारवा लाग्या. युद्धमां कुशल एवा ते राजकुमारे, मुनि जेम राग अने द्वेषने, तेम ते महाबलवान तथा दुर्गतिमां जनारा यहोने जीत्या. पढी एवी रीते जीत करीने, ते कुमार यकनां घर गयो, त्यारे तेज तेने मोटी गदाथी रोक्यो; अने ते यक्ष तेने कड़ेवा लाग्यो के, अरे मनुष्य ! तुं कोइ नवीन बे, छाने मारी पासे तारं बल शुं हीसाबमां बे ? माटे हवे तारा इष्टदेवनुं स्मरण कर ? केमके, हमणां तारुं मृत्यु यशे. त्यारे राजकुमार पण जरा हसीने साहसी कड़ेवा लाग्यो के, हे यक्ष ! वचनमात्रथी मने तुं शामाटे कोज पमाडे बे? वली तुं क्रोध नहीं कर? पण जरा शांत था ? अने हृदयमां विचार के, क्रोधने वश यह तुं शामाटे निरपराधि प्राणीउने हणे बे ? माटे तुं
मूल्य देवपणुं जोगव? अने मनुष्यवधनो त्याग कर ? केमके क्रोधांध माणसने या जवाने परजवमां पण सुख नथी; कारणके, क्रोध बेते, क्यारूपी वेलडीने बालवामां दावानल सरखो, जवरूपी समुद्रने वधारनारो, कुगति श्रापनारो, तथा धर्मनो घात करनारो बे. वली क्रोध बे ते,
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org