________________
अष्टमःसर्गः
२६५ तरफ विहार करवा लाग्या. त्यां मार्गमां जगतनुं हित करनारा प्रजु सर्व नाषावाली वाणीथी सिंह, हरिण, लुंड, तथा सर्प विगेरेने पण बोध देता हता. पनी अनुक्रमे सुराष्ट्र देशमा रहेला, तथा सर्व जगोए श्री षनदेव प्रजुना गुणोत्कीर्तनथी गर्वित थएला, अने रत्नोनां शिखरोथी शोजता एवा शत्रुजयप्रते प्रजु श्राव्या. पली त्यां प्रनु ध्यानमा रहेते बते कोइक मयूर बीजा मयूरोथी वीटायो थको त्यां श्राव्यो, तथा पोतानी कलाथी नक्तियें करीने प्रजुपर उत्र धरवा लाग्यो. त्यां प्रजुए ध्यान धर्या बाद ते मयूरोने बोध थाप्यो. पली प्रजु ते मयूरोसहित रायणप्रते थाव्या, तथा त्यां देवोथी सेवाया थका ते त्रण दिवस रह्या. पडी प्रजातमां ते वृक्ष मयुरने मृत्युनी अणीपर जोश्ने, प्रजुए तेने अनशनपूर्वक संलेखना करावी. पडी प्रनु त्यांथी उतरीने दक्षिण पश्चिम दिशामा रहेला सुना नामना शिखरपर श्राव्या. त्यां देवोए एकग थश्ने प्रजु माटे समवसरण रच्यु, श्रने प्रनु पण त्यां सिंहासनपर बेग.
हवे ते मयूर उत्तम ध्यानयी त्यां पोतानुं श्रायुष्य अनशन पूर्वक संपूर्ण करीने चोथे देवलोके गयो. त्यां अवधिज्ञानथी ते शत्रुजय तीर्थने पोतानी देवगतिनुं कारण जाणीने, ते तीर्थने जोवा माटे तथा प्रजुने नमवा माटे वेगथी ते त्यां श्राव्यो. त्यारे प्रजुए तेने बोलाव्यो के, “दे मयूरदेव !" श्रावो ? पड़ी ते पण कांतिथी पर्वतने शोजावतो थको प्रजुनी पासे बेठगे. त्यारे सुधर्मेद्रे प्रजुने पुब्युं के हे खामी ! थापे था कोणने बोलाव्यो ? त्यारे प्रजुए कह्यु के, ते था पर्वतपर मयूरराजा हतो. तेणे मारा मुखथी देशना सांजलीने समतामां रही जीव हिंसानो त्याग कयों, तथा मारीज साये था पर्वतपर आवी तेणे अनशन कर्यु. वली श्रा तीर्थना प्रत्नावथी पोतानुं सघj पाप दूर करीने, तीर्यच नवमांथी निकलीने ते चोथे देवलोकें गयो. वली ते एकावतारी थश्ने, व्रत लेश, तथा केवलज्ञान पामी अवश्य मोदें जशे. ते सांजली ते देवे ते वृदनी नीचे पोतानी मयूरमूर्ति स्थापी, तथा आनंदसहित तेणे तीर्थपूजा करी. अने त्यारथी ते वृदनी नीचे रहेली तेनी पवित्र मूर्ति सर्व मनुष्योने बोधवा माटे पूजाय .
हवे श्री अजितनाथ प्रनु पण सिंहासनपर बेग थका जगतना प्रा.
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org