________________
२०४
श@जय मादात्म्य. सुदी दशमीने दिवसे जे विमलाचलनो स्पर्श करे बे, ते सघला पापोनो नाश करीने मोक्षने जजनारा थाय . पनी त्यां चक्रीए तथा देवोए तेमनो निर्वाणमहोत्सव कर्यो, तथा तेमनी त्यां रत्नमय मूर्ति स्थापीने बे मास पड़ी ते चालवा लाग्या. त्यां पश्चिम दिशापरनां चोथा शिखरपर राजाए तीर्थनी रक्षामाटे नंदी नामनां मदा बलवान देवने स्थाप्यो; श्रने तेथी ते पर्वत पण नंदीना नामथीज प्रसिद्ध थयो, केम के ज्यां जे खामी होय, त्यां तेनुं नाम थाय . आ शिखरपर नमि राजानी वर्चादिक चोसठ व्रतधारी पुत्री चैत्र वदी चौदशने दिवसे निशिथ समये एकी वखते खर्गे गर्छ, तेथी ते “ वर्च" नामनो पर्वत प्रसिद्ध थयो. त्यां रहेली ते श्री युगादीश प्रजुनां चरणकमलो सेवनाराऊनां वांडितो पूरे बे, तथा विघ्नोने हरे . पली सघला यात्रिको वारुणी दिशामां चालता थका, विस्तार पामेली शाखाउँनां अग्र नागोथी रोकाएलो , सूर्यनां किरणोनो समूह ज्यां, एवा चंडोद्यानमां श्राव्या. त्यां लोकोए वृक्षोनी गयामां बेठेली किन्नरीउथी गवाता अरिहंत प्रजुनां गुणोनां ऊंकार शब्दो सांजव्या. वली त्यां वृक्षोनी बगयाथी श्रमनो नाश करीने, लोको मनोहर स्वादिष्ट फलो खाता थका तथा निर्मल पाणी पीता थका रह्या. वली त्यां ब्राह्मी नदीनां अहोनां कबोलोथी लालीत थएला किनारापर संघना लोकोने मनमां थानंद थयो. हवे त्यां सोमयशा कुमार पोताना सरखी उमरवाला कुमारोनी साथे ते वननी शोजाने जोवा गयो. “ था मनोहर बे, श्रा मनोहर ” एम जोतो थको ते ब्राह्मी नदीना किनाराने जोवा लाग्यो. एम जोतां जोतां ते उद्यानमां गयो, त्यां तेणे जटाधारी, तथा अंगे जनुती चोलेला केटलाक जितेंडि तपखीउने जोया. मूर्तिथी शांत हृदयवाला तथा शरीरनां तेजथी अमृत वैनववाला ते योगीउने जोश्ने सोमयशाए तेमनो श्राचार पूज्यो. त्यारे ते कदेवा लाग्या के, अमो वैताढ्यपर रहेनारा विद्याधरो बीए, तथा अज्ञानपणाथी करेली मुनिहत्यादिकनां पापोथी नीरु थएला बीए; श्रमोए वैराग्यथी तापसी दीक्षा लीधी हती; पण एक दहाडो कर्मयोगे अमोए श्री युगादीश प्रजुने वांद्या; अने तेमने पुज्युं के, हे जगवन् ! श्रमारो मोक्ष क्यारे थशे ? त्यारे तेमणे कयुं के, श्री चंप्रन तीर्थंकरनां तीर्थमां श
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org