________________
( ૯૮) સમજાવવા માટે તેના મિત્ર જિનદાસને નજીકના ગામથી બેલાબે, જિનદાસે અવંતિ આવતાં માર્ગમાં બે સ્ત્રીઓને રેતી દીઠી. તેથી તેણે પૂછયું કે “તમે શા માટે રૂઓ છે?” તેણીએ કહ્યું કે અમે સૌધર્મ દેવલોકવાસી દેવીએ છીએ. અમારે સ્વામી ઍવી ગયું છે. આ વંકચૂળ જે કાગડાનું માંસ ન ખાય તે મરણ પામીને અમારે સ્વામી થઈ શકે તેમ છે, પણ તમારા કહેવાથી તે નિયમ ભંગ કરી દુર્ગ એ જશે. તે અમારા રૂદનને હેતુ છે.” જિનદાસે કહ્યું કે-“હું વ્રત ભંગાનવીશ નહીં, પણ ઉલટો દઢ કરીશ. ” પછી તે વંકચૂળ પાસે વિઆવ્યું. તેને રાજાએ પ્રેરણું કરી કે વંકચૂળને સમજાવીને કાકમાંસ ખાય તેમ કરો. ” છતાં તેણે તે વંકચૂળને કહ્યું કે
વ્યાધિ સારે, મૃત્યુ આવે તે સારૂં, અને દરિદ્ર થવું સારું પણ ગ્રહણ કરેલા વ્રતને ભંગ કરે કે અકાર્ય કરવું તે સારું નહીં.” ઈત્યાદિ કહેવાવડે નિયમમાં દઢ કરવાથી વંકચૂળ શુભ ભાવે મરણ પામીને બારમા દેવલેકે દેવ થયે. વળતી વખત પણ પેલી બે દેવીઓને રેતી જોઈને જિનદાસે પૂછ્યું કે હવે કિમ રૂઓ છો ? મેં તેને માંસ ખવરાવ્યું નથી.” દેવીઓ બોલી કે “તે તે વિશેષ આરાધના થવાથી અશ્રુત દેવલેકે ગયેલ છે, અમારે ભર્તાર થયે નથી, તેથી જોઈએ છીએ.” એ વાત સાંભળીને જિનદાસ રાજી થઈ ઘરે આવ્યે આ પ્રમાણે ઢીપુરી તીર્થને નિર્માતા વકશૂળ છે. તેની કથા પૂર્ણ થઈ.
ઇતિ વંકચૂળ કથા, મુનિને વસતિનું દાન આપનાર સ્વર્ગમાંથી ચ્યવને પણ જે સુખ પામે તે કહે છે-તે જીવ મનુષ્યપણામાં પણ અન્યૂન
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
