________________
સમ્યગ્દર્શનની મહત્તા
૧૨૫.
ઘાતી કર્મોનો ક્ષય થાય નહિ તેથી કેવળજ્ઞાન પ્રગટે નહિ, ને કેવળી અન્યા વગર સિઘ્ધપદ્મની પરમાત્મપદની પ્રાપ્તિ થાય નહિ.’
'કે
6
ટુંકમાં સમ્યકત્વ વિના જ્ઞાન એ · અજ્ઞાન ’ છે, દર્શીન, એ મિથ્યાદાન કે મિથ્યાત્વ' છે, અને ચારિત્ર એ કુચારિત્ર છે ને તપ એ બાળ તપ છે. અજ્ઞાની સાધક પણ કઠોર સાધના કરે, પણ તેની સઘળી ક્રિયા . સંસારની આશંસાવાળી હાય, માક્ષલક્ષી ન હાય, તેથી સંસાર પરિભ્રમણ વધારનારી થાય. તપાદિ કઠોર સાધનાને લીધે વધુમાં વધુ નવ ગ્રૌવેયકના બૈમાનિક દેવલેાક સુધી જાય, દિવ્ય ભાગે ભાગવે. પણ ચવીને પાછે સંસારની . ચતુતિમાં ભમે. પરંતુ અનાદિ અનંત જીવનયાત્રામાં જીવ જો એક જ વાર સમ્યગ્દર્શન પોતાના પુણ્યાયે સ્વયંસ્ફુરણાથી કે ગુવંદના ઉપદેશથી પામી જાય, તે તેના ખેડા પાર થઈ જાય, ભવસાગરને તરી જવાની યાગ્યતા આવી જાય, પછી તદ્ભવે કે વધુમાં વધુ અ પુદ્ગલ પરાવત કાળમાં અવશ્ય માક્ષે જાય.
6
ઉપરોક્ત ગાથાનું તાત્પર્ય એ છે કે દ નગુણને આધારિત જ્ઞાનગુણ છે. સૌ પ્રથમ સજ્ઞ તીર્થંકરના વચનમાં શ્રદ્ધા થાય ત્યારે જ જ્ઞાનગુણ અંતરમાં પ્રગટે, તેથી જ જેવું દન અર્થાત્ શ્રદ્ધા જિનવચનથી વિપરિત તેનું જ્ઞાન પણ વિપરીત કહેતાં મિથ્યા હોય છે. અજ્ઞાન કહેવાય છે. જેનુ' જ્ઞાન અંતમુ`ખી ન થતાં બહારના સ`કલ્પ– -
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
