________________
૮૭
શ્રેષ્ઠિપુત્ર ધરણ પણ પોતાના રથ સજી રમવા નીકળી પડ્યો અને નગરીના દરવાજે પહોંચતાં તેને રથ અટકી પડ્યો. કારણ તે જ વખતે તે જ નગરના બીજો એક શ્રેષ્ઠિપુત્ર દેવનદી પેાતાના રથ ઢાડતા ઘેાડે ઉદ્યાનમાંથી પાછા નગર તરફ વાળી રહ્યો હતા. ત્યારે નગરના દ્વારે બનેના રથા સામસામા આવીને અટકી ગયા.
માર્ગ સાંકડા હતા. એક સાથે ખતે રથા આવ-જા કરી શકે તેમ ન હતું. એમાંથી એકે પેાતાના રથ પાછે વાળ્યે જ છૂટકો હતા, તેમ છતાંયે એ શ્રેષ્ઠિપુત્રોમાંથી એક પણ પોતાના રથ પાછે વાળવા તૈયાર ન હતા. કારણ ખતે એક સરખો હાદ્દો ભેગવતા હતા. કેાઈ એકબીજાથી ઊતરતા ન હતા. બંનેએ પરસ્પર કહ્યું—ભાઈ, તું નીચે ઊતર જેથી મારે રથ હાંકી શકું. પણ એમાંથી એકેય તૈયાર ન હતા.
આ ઘટનાથી નગરજનેાએ કહ્યું—તમે આમ સામસામા જીભાજોડી કરી છે. તે કરતાં એમાંથી એક જણ રથ પાછા વાળી લ્યા. તે કેમ સૂઝતું નથી. જુએ ! તમારી પાછળ અમારા રથા પણ રોકાઈ ગયા છે.
.
કેાઈ ચબરાક નાગરિક એલ્યે ! —ભાઈ! તમે શ્રેષ્ઠિપુત્ર થયા છે. તા કી તમે પોતાના બળે ધનાપાર્જન કર્યું છે? કે પછી બાપ-દાદાની કમાણી ઉપર જ મુસ્તાક છે ?
આ વેધક-વાકય બંનેને સચાટ સ્પશી ગયું. નગરના બહુમાન પુરૂષોએ નક્કી કયુ` કે એક વર્ષીમાં જે ઘણું દ્રવ્ય
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
