________________
૨૧૦
અતીતનાં અજવાળાં
જ તેની આંખોને તારો છું. મોહને લીધે માતા કયારે ય મને દીક્ષા લેવાની સંમતિ નહિ આપી શકે, આથી માતાના મોહને ઓછું કરવા માટે તે રાતદિવસ જોરશોરથી રડવા લાગે. માતા સુનન્દાને ન બેસવામાં સુખ હતું ન ખાતા. તે બાળકથી ખૂબ હેરાન થઈ ગઈ
આર્ય સિંહગિરિ પરિભ્રમણ કરતા કરતા તુમ્બવનમાં પધાર્યા. જ્યારે ધનગિરિ ભિક્ષા લેવા જવા માટે તૈયાર થયા ત્યારે સારાં શુકન જોઈને આર્ય સિંહગિરિએ પિતાના શિષ્યોને આજ્ઞા કરી કે ભિક્ષામાં જે પણ સચિત્ત અને અને અચિત્ત વસ્તુ મળી જાય તે વિચાર કર્યા વગર સ્વીકારી લેજે.
બીજી જગ્યાઓએ ભિક્ષા લીધા પછી ધનગિરિ સુનંદાને ત્યાં પહોંચ્યા. સુનન્દા છોકરાથી કંટાળી ગઈ હતી. જેવું ભિક્ષાપાત્ર આગળ ધરવામાં આવ્યું કે તુરત જ આવેશમાં આવીને સુનન્દાએ બાળકને પાત્રમાં મૂકી દીધું. અને બોલીઃ “આપ તો ચાલ્યા અને આને પાછળ મૂકતા ગયા. રોઈ રોઈને એણે મને હેરાન કરી દીધી છે. હવે આ૫ આને લઈ જાઓ.’
ધનગિરિ ઃ “સુનન્દા ! આ નિશ્ચયે તું લાગણીના આવેશમાં કરી રહી છે. પાછળથી તારે વિચારવું ન પડે એ પહેલેથી જ સમજી લેજે.”
સુનન્દા : “મેં ખૂબ સારી રીતે વિચારી લીધું છે. મને હવે આની જરૂર નથી. એને આપ જ લઈ જાઓ.’ * ધનગિરિએ છ માસના છોકરાને લઈ લીધું અને લાવીને
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
