________________
આદર્શ ભાવના
૧૫૭ - બંને મિત્રોએ પ્રસન્નાપૂર્વક વાતચીત શરૂ કરી. અતીતની ઝાંખી યાદો ઉભરાવા લાગી. * ગદાધર બેઃ “મિત્ર! તને યાદ છે ને? જ્યારે આપણે ગુરુકુળમાં ભણતા હતા ત્યારે આપણે બંનેએ પ્રતિજ્ઞા લીધી હતી કે અભ્યાસ પૂર્ણ થતાં ન્યાયશાસ્ત્ર પર ગ્રંથ લખો. શું તારી એ પ્રતિજ્ઞા પૂરી થઈ ગઈ કે પછી એ વાત યાદ જ નથી રહી ?”
રૌતન્યઃ “મિત્ર હું એ પ્રતિજ્ઞા નથી ભૂલે. મેં ન્યાય–શાસ્ત્ર પર એક ગ્રંથ લખી નાંખે છે. એ ગ્રંથ આજે મારી સાથે જ લઈ આવ્યો છું. તું જરા એ જોઈ લે અને ભાષા વગેરેમાં જે કંઈ સુધારા વધારા કરવા જેવા લાગે તે આનંદથી કરી દે.”
મોતીના દાણા જેવા મરોડદાર અક્ષરોમાં લખાયેલ ગ્રંથનાં બે ચાર પાનાં વાંચતાં જ ગદાધરનો ચહેરો વિલાઈ ગયો. તેણે ગ્રંથ નીચે મૂકી દીધો.
ચેતન્ય: “વાત છે બંધુ ? ગ્રંથ અશુદ્ધ છે ? કે તેમાં કંઈ ત્રુટિ રહી ગઈ છે? તારે ચહેરે આ જોતાં જ કરમાઈ કેમ ગમે? યાદ છે તને કે વિદ્યાર્થી અવસ્થામાં તું મારાથી કોઈ પણ વાત છૂપાવતે નહિ ? જે કંઈ હોય તે તું મને ર૫ષ્ટ બતાવી દેતે હતા જ્યારે આજે તારા હદયના ઉદ્દગાર શા માટે છૂપાવે છે ?”
ગદાધરની આંખો આંસુથી ભિજાઈ ગઈ. તેણે ફેંધાયેલા કંઠે કહ્યું: “મિત્ર ! હું અધમ નહિ પણ મહાઅધમ છું. મારે મારા પ્રિય મિત્રની શાનદાર કૃતિ જોઈને પ્રસન્ન થવું જોઈતું હતું અને તે માટે તને ધન્યવાદ આપવા જોઈતા હતા, પરંતુ હું
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
