________________
૧૪૦
અતીતનાં અજવાળાં હતી. ઘેર આવતાં જ વાસદિકે તેને કહી દીધું કે મારા પિતાની સેવા તારે સારી રીતે કરવાની છે. એમની સેવામાં ખામી આવશે તે ઠીક નહિ થાય. થડા દિવસ તે તે પ્રેમથી સેવા કરતી રહી પરંતુ કેટલાક સમય પછી તેણે વિચાર્યું કે બાપ-બેટામાં એવી રીતને મન ભેદ ઊભો કરી દઉં કે જેથી તેઓ છૂટા પડે અને પતિ સાથે હું આનંદપૂર્વક રહી શકું. જાણી જોઈને તે સસરા સાથે એવી રીતને વર્તાવ કરવા લાગી કે જેથી વૃદ્ધ હેરાન થઈ ગયે. એ જ્યારે પણ કંઈ કહે ત્યારે એ છોકરી લડવા માટે તૈયાર થઈ જતી. વાસટિક સાથે તે એવો વર્તાવ કરતી કે જેથી એને એમ જ લાગતું કે એ નિર્દોષ છે અને બધો વાંક પિતાનો છે.
ઘરના કંકાસથી કંટાળીને એક દિવસ વાસરિક બે : રોજને આ ઝઘડો બહુ ખરાબ છે. પિતાજી જેમ જેમ વૃદ્ધ થતા - જાય છે તેમ તેમ કોણ જાણે કેમ પણ એમનો વ્યવહાર જ એ થતો જાય છે તું જ કહે એમાં મારે શું કરવું ?”
સ્ત્રીએ મીઠું મરચું છાંટીને કહ્યું: “મને શા માટે પૂછે છે ? જ્યારથી આ ઘરમાં આવી છું ત્યારથી એક દિવસ માટે પણ સારી રીતે રહી શકી નથી. હવે તે તેઓ એટલા વૃદ્ધ થઈ ગયા છે અને - શરીરમાં એટલા રોગ ઉત્પન્ન થઈ ગયા છે જેનાથી તેઓ જીવતે
જીવ નરકની પીડા ભોગવી રહ્યા છે. એમને લીધે ઘર પણ નરક જેવું બની ગયું છે. જ્યાં આવે ત્યાં થૂકે છે. સારું તો એ જ છે કે એમને સ્મશાનમાં લઈ જઈ ઊડે ખાડો ખોદીને દાટી દો જેથી - તેઓ કષ્ટોથી પણ મુકત થઈ જશે અને ઘર પણ સુધરી જશે.” - વાસદિકને પત્નીની વાત ગમી ગઈ. તેણે કહ્યું: “તારી વાત તે સાચી પરંતુ પિતા એમ સહેલાઈથી ઘર છોડવા માટે તૈયાર
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
