________________
લબ્ધિ તાણા ભંડાર પહોંચ્યા હતા.
હજી પર્વતની આખરી ટોચ તો ઘણી દૂર હતી. ત્યાં પહોંચવા જેટલી તેમની શક્તિ ન હતી.
આશા નિરાશામાં અટવાયેલા તેઓએ હજી પોતાનો પ્રવાસ તો ચાલુ રાખ્યો હતો, ત્યાં તેમણે તેજસ્વી ગૌતમસ્વામીને આવતા જોયા.
ગૌતમ જેવા તેજસ્વી હતા તેવા જ તપસ્વી હતા પણ પ્રભુભક્તિના બળે અંતરની પ્રસન્નતાથી તેમની કાયા સૌષ્ઠવવાળી હતી.
તાપસો વિચારમાં પડયા કે આપણા જેવા તપસ્વી કેટલાય સમયની સાધના પછી પણ હજી માંડ એક બે કે ત્રણ શિખર સુધી પહોંચ્યા છી એ, તો આ સ્થૂળકાય શ્રમણ ગિરિરાજની ટોચે કેવી રીતે પહોંચશે ? તાપસી વિસ્મયભરિત નેને જોતાં રહ્યા ને ગૌતમસ્વામી તો સૂર્યનાં કિરણનો આધાર લઈ પોતાની આકાશગામીની વિદ્યા વડે ઝડપથી ગિરિરાજ ઉપર ઊડવા માંડયા અને આખરના શિખરે પહોંચી ગયા.
આવું અદ્ભુત અકલ્પનીય દૃશ્ય જોઇ તાપસો સમજી ગયા કે આ શ્રમણ કોઈ મહાયોગક્રિયાવાળા સિધ્ધપુરુષ છે. જે કાર્યસિધ્ધિ આપણે છ-છ માસની તપશ્ચર્યા પછી પણ કરી શક્યા નથી, તે આ મહામાનવે તો ગણત્રીની પળોમાં કરી લીધી. માટે હવે જયારે તેઓ પાછા ફરે ત્યારે આપણે તેમના શિષ્ય થઈશુંજેથી આપણને મોક્ષની પ્રાપ્તિ થઈ શકે.
ગૌતમસ્વામી અષ્ટાપદના મંદિરમાં પહોંચ્યા અને ચાર, આઠ, દસ અને બેના કમથી ગોઠવેલા ચોવીસ તીર્થકરોની પ્રતિમાજીનાં દર્શન કરી કૃતાર્થ થઈ ગયા. તેમને માટેનો આ મોક્ષપ્રાપ્તિનો ઉપાય હતો, ને વળી તેમના ભાવ એવા નિર્મળ હતા કે તે ગિરિરાજ પર મોક્ષ પામી શકે. પરંતુ ભવિતવ્યતાનો વિપાક બાકી હતો, તેથી તેવો યોગ બન્યો નહિ છતાં તેઓ પ્રભુદર્શનથી તૃપ્ત થયા.
વળી અષ્ટાપદ પર્વતનો મહિમા જ એવો હતો કે લબ્ધિધારી કોઈક
૧૧૪,
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
