________________
चतुर्दशमः सर्गः ।
३४९
મુનિરાજના હાથથી મૂકેલા અને મોહરાજાના શરીરવિભાગોના સમૂહમાં ચોટેલા એવા બાણોની શ્રેણિઓના સમૂહોથી તે ભયંકર તેજવાળો મોહરાજા જાણે હજારો હાથોથી (પક્ષે— કિરણોથી) યુક્ત થયો હોય નહીં જેમ તેમ દીધેલ છે સઘળી પૃથ્વીના લોકને તાપ જેણે એવા સૂર્ય સરખો શોભવા લાગ્યો. मोहेऽथ नष्टबलभाजि मुनीश्वरोऽपि ।
बाणं मुमोच निजभावरताख्यमुग्रम् ॥
विद्धश्च तेन स पपात महीतलेऽरं । प्राणाश्च तं मुमुचुरेव गतप्रमोदम् ।। ९२ ॥
હવે નિર્બળ થએલા એવા મોહરાજા પર મુનિરાજે પણ આત્મસ્વભાવરમણતા નામનું ભયંકર બાણ છોડયું; અને તેથી વિંધાએલો તે મોહરાજા તુરત પૃથ્વી પર પડ્યો; અને (તેના) પ્રાણો પણ હર્ષ રહિત જેમ થાય તેમ તેને છોડી જ ગયા.
एवं स्वनेतरि हतेऽथ चमुचराश्च ।
मोहस्य ते खलु पलायनतां प्रपेदुः ॥
वाचंयमोऽपि जयमाप्य मुदा प्रयातो ।
हर्म्यं निजं चपलमेष दिवाभिधेयम् ।। ९३ ॥
એવી રીતે પોતાનો સ્વામી હણાયાથી મોહરાજાના તે સુભટો ખરેખર નાશી ગયા; અને આ મુનિરાજ પણ જય મેળવીને હર્ષથી તુરત પોતાના દેવલોક નામના મહેલમાં પધાર્યા.
हृदि विचार्य सदात्महिताय च ।
भविक मोहमहीपतिना सह ॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
