________________
એક ચિંતા ઊભી થઈ !
મૌન રહેલી વિમલશ્રીએ કહ્યું: “આપની વાત સાચી છે. આપણે કંઈક કરવું જોઈએ.”
એક જ રસ્તો છે.” “ કહો...” “આપણી પાસે સોમૈયા કેટલી છે ?
હજાર હજાર સોનૈયાની વીસ થેલીઓ પડી છે. એ સિવાય એકાદ હજાર રૂપિયા ને પરચુરણ પણ છે.”
વીસ હજાર સોનૈયામાંથી હું આપણી ભોજનશાળા ચલાવવા માટે અહીંના મહાજનને પાંચ પાંચ હજાર નૈયા આપી દઈશ એટલે એટલે ભાર ઓછો થાય બાકીની પંદર થેલીઓ પથ્થરની કુંડી, થોડું ઘણું જે કંઈ બચ્યું છે. તે સેનું બનાવવાનું ચૂર્ણ અને આપણા અલંકારે વગેરે લઈને તુ પરમ દિવસે કઈક ગામડામાં ચાલીજ.”
એમ બરાબર નથી. આટલા જોખમ સાથે અજાણ્યા સ્થળે એકલા જવું તે બરાબર ન ગણાય. એ કરતાં તે રાજા સમક્ષ તે લેકે ભલે જે કંઈ કહેવું હોય તે કહે...રાજા શું કહે છે તે જાયા. પછી આપણે વિચારી લેશું. પણ આવતી કાલે આપ પાંચ હજાર સેનીયા મહાજનને સેપિી દેજો એટલે ભેજન શાળાનું શુભ કાર્ય અટકે નહિ.”
છેવટે બંનેએ રાહ જોવાનું નક્કી કર્યું. સાથે સાથે ગમે તે પળે નાસવું પડે તો નાસવાની તૈયારી પણ રાખી,
કિંમતી માલ અસબાબનાં કોથળા બાંધી લીધા.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
