________________
૨૨
દેદા શાહ
સાધુએ કહ્યું : “તેમાંથી એક ગુટિકા મને આપ...પછી કૂઈનું પાણી પેલી તુંબડીમાં લઈ આવ.”
એક ગુટિકા આપી દેદા શા તુંબડી લઈને કુટિરના પાછળના ભાગ તરફ ગયો. ત્યાં એક નાની કુઈ હતી. પાણી ઘણું સ્વચ્છ અને છલછલ ભરેલું હતું. તેનાથી તુંબડી સાફ કરી પાણી ભરી લીધું.
કુટિરમાં પડેલો એક લટકે છે તેમાં જળ ભરીને સાધુને આપ્યું. સાધુ તરત જળ વડે ગુટિકા ગળી ગયો અને બોલ્યો : “દેદા, તે જે મારા પર આટલો ઉપકાર ન કર્યો હોત તે અવશ્ય આજ રાત સુધીમાં મારે મોતને શરણે જવું પડત. મારી આ કુટિરના અંદરના ભાગમાં ત્રણચાર મોટાં ઠામની એક ઉતરડ છે. તેમાં એકમાં ચેખા છે, એકમાં મગની દાળ છે ને એકમાં ઘઉં હશે. તેને જે રાઈ આવડતી હોય તો દાળભાત કરી દે...જવરના સંતાપ કરતાં એ મને સુધાને સંતાપ વધારે છે.
તાવમાં ભોજન કરશે ?' દેદાએ નવાઈભર્યા સ્વરે પૂછયું.
“સાધુએ આછા હાસ્ય સહિત કહ્યું: “સંસારીને સન્યાસીન તાવમાં ઘણે ફરક હોય છે...વળી ત્રણ દિવસથી મેં કશું ખાધું પીધું નથી...મને લાગે છે કે, કંઈક પેટમાં પડશે એટલે હું સ્વસ્થ થઈ જઈશ.”
“મહારાજ, દાળભાત તે હું કરી દઉં...પણ જે આપ લઈ શકો તેમ છે તે મારા ભાતમાં થોડી સુખડી પડી છે.'
વાહ... દેદા વાહ! શીરે સુખડીને લાપસી તો જ્વરને પચાવી દે છે...સંસારીના નહીં–સાધુનાં.' કહી સાધુ પુનઃ આડે પડખે થયા.
દેદા શાએ પોતાના ખલતામાંથી સુખડીની પિટલી કાઢી અને તેમાંથી થોડી સુખડી કાઢીને સાધુને આપી.
દેદાને પણ ભૂખ તે લાગી જ હતી તેના મનમાં થયું, અહીં જ ટીંબાણ કરીને પછી આગળ વધું.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
