________________
૧
ઝંઝાવાત
મન્વંતર પહેલાંની એક વસંત ખીલતી હતી. ઇતિહાસનાં પંખેરું જ્યાં સુધી પહોંચ્યાં નથી, એ પુરાણ કાળની એક વસંત નવાં ફૂલ, નવા રંગ, નવો આનંદ ને નવા પ્રકાશ સાથે ખીલતી હતી.
એ વસંતમાં દૂર દૂર સ્વર્ગીય ઉદ્યાનનાં મંદારવૃક્ષનો વાયુ વાતો હતો. એ વસંતમાં ફૂલે ફૂલે ભમરા ને વૃક્ષ વૃક્ષે કોકિલાઓ બેઠી હતી. વનરાજિમાંથી વસંતની બહાર છૂટી રહી હતી.
એવે સમયે, સુમેરુ પર્વતની તળેટી પાસે આવેલા ઉપવનમાં, ખીલતી વસંતની શોભાને શરમાવતું એક યુગલ વસંતને સત્કારી રહ્યું હતું : કલ્પનાનાં દેવ-દેવી જેવાં બંને રૂપાળાં હતાં, બંને સરખી વયનાં હતાં, બંને મુગ્ધાવસ્થામાં હતાં
પુરુષ પડછંદ ને ભવ્ય હતો. એનો વર્ણ તાજા ખીલેલા ચંપાના પુષ્પ જેવો હતો. એની કમર કેસરીસિંહની જેમ બંકી હતી. સંગેમરમરની પવિત્ર શિલા જેવું એનું વિશાળ વક્ષસ્થળ હતું. બાલ હસ્તીની સૂંઢ જેવી એની બે ભુજાઓ હતી ને પોયણાં જેવાં એનાં બે નેત્રો કર્ણપર્યન્ત લાંબાં હતાં.
એ પુરુષના બે પગમાં ગુલાબી ફૂલોના તોડા હતા. કમર ૫૨ સુગંધી લતાની ટિમેખલા હતી. બે હાથમાં અર્ધનિદ્રિત નવમલ્લિકાની કળીઓનાં બે વલય હતાં. કાનમાં નવ આમ્રમંજરીનાં બે કુંડળ હતાં, ને અર્ધવિકસિત કમળપુષ્પનો એક લાંબો હાર એના કંઠમાં શોભતો હતો.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
