________________
પુત્રીને ઊંટ પર ન બેસાડો ?'
સવાર મસ્તીમાં હતો. એણે ટૂંકું પતાવ્યું : ડોશી, ઊંટ કંઈ ભાડું ખાવા નથી રાખ્યો, આ તો મનની મોજ માટે છે.”
એ આગળ વધ્યો. થોડે દૂર ગયો ત્યાં એના મનનું પાપ જાગ્યું. અરે, કેવી મૂર્ખાઈ કરી ! આવી સુંદર યૌવનવંતી યુવતી અને વળી સુંદર અલંકારોથી લદાયેલી ! આહ ! આવી તક જિંદગીમાં ફરી ક્યાં મળવાની હતી ? હજુ શું બગડ્યું છે ! ઊંટ અહીં જ ઊભું રાખ્યું. એ પાછળ આવે છે, હમણાં આવશે.
એનું દિલ લંપટ થયું. એના મુખના નિર્દોષ ભાવ બદલાયા. વિશ્વાસઘાતનો પડછાયો એના મુખ પર છવાયો. આત્મજ્યોતની રક્ષા કરતી મનની ચીમની પર વાસનાની મેશ જામી અને ભાવનાની દુનિયામાં અંધકાર છવાઈ ગયો.
ચાલતાં ચાલતાં વૃદ્ધાને વિચાર આવ્યો : હાય રે, હુંય કેવી પાગલ ! એક અજાણ્યા પરદેશીને મારી યુવાન દીકરી સોંપવા તૈયાર થઈ ગઈ. એ લઈને નાસી છૂટ્યો હોત તો હું એને ક્યાં પકડવા જાત ? ઓ ભગવાન ! તેં જ મને બચાવી. મારી લાજ તેં જ રાખી.
ઊંટવાળાએ એની વિચારમાળા તોડી : “માજી, તમે કહ્યું ત્યારે મેં ના પાડી, પણ આગળ જતાં વિચાર આવ્યો કે માણસનું કામ માણસ નહિ કરે તો કોણ કરશે ? લાવો, તમારી પુત્રીને ઊંટ પર બેસાડી દઈએ. આટલા ભારથી ઊંટ થોડું જ મરી જવાનું છે ?'
વૃદ્ધાએ કહ્યું : “ભાઈ, એ ઘડી વીતી ગઈ. તારા દિલમાં પ્રભુનો વાસ હતો ત્યારે મારા મનમાં પણ તારા માટે શ્રદ્ધા હતી. હવે તારા મનમાં શેતાન આવ્યો તો મારા દિલમાં શંકા જાગી.
“એ તું કેમ ભૂલી જાય છે કે દિલમાં પ્રકાશ છે, ત્યાં સુધી જ સામાના મનમાં પ્રેમ છે. દિલમાં અંધકાર પ્રગટે તે જ ક્ષણે સામાના દિલમાં વહેમની ભૂતાવળ જાગે છે. એટલે હવે તું તારે રસ્તે પડ ! જે તને કહી ગયો તે જ મનેય કહી ગયો.”
ભવનું ભાતું * ૨૩૫
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
WWW.jainelibrary.org
