________________
વસંતસેના જરા આળસુ હતી. એની ઊંઘ પુષ્પચૂલા જેવી હળવી ન હતી. એ કોલાહલ થયા પછી જાગી. એની ઘેનભરી આંખમાં કુતૂહલ હતું. કમળની પાંખડી જેવી એની મત્ત આંખો ઉપાલંભ આપી કાંઈક પૃચ્છા કરી રહી હતી : ‘આ શું ગરબડ આદરી છે ? આહ, ઊંઘ કેવી જામી હતી !'
પુષ્પચૂલના મુખ પર હજુ અહોભાવ હતો. એ પલંગ પર બેઠો. એનો ખભો ઢંઢોળતાં પુષ્પચૂલાએ કહ્યું : ‘ભાઈ ! તમે ધાડ પાડવા ઊપડ્યા, અને અહીં નટમંડળ આવ્યું. એમનું નાટક જોવા સૌ ગયાં. મારાં ભાભી વસંતસેના અને હું અમે બે જ બાકી રહ્યાં. ત્યાં આપણા દૂતે આવી કહ્યું : ‘રાજના માણસો અહીં આવ્યા છે. પુષ્પસૂલની હાજરીની જરૂ૨ છે. શ્રીનગરમાં ધાડ પડી ત્યારે એ અહીં જ હતો, એમ આપણે બતાવી શકીએ એવું કાંઈક કરો. એટલે મેં તમારો વેશ પહેર્યો. હું પતિ બની. આ મારાં પત્ની બન્યાં અમે તમારી હાજરી સિદ્ધ કરી. રાત્રે મોડેથી આવ્યાં ને એ જ વેશમાં સૂઈ ગયાં. વેશનું કેવું પરિવર્તન ! તર્મય થાપ ખાઈ ગયા ને !'
વસન્તસેના અત્યાર સુધી ચૂપ હતી. એ વાત સમજી ગઈ. એણે કટાક્ષ કર્યો : ‘અમારા પર તમારો કેટલો વિશ્વાસ છે, તેની આજ ખબર પડી ગઈ ! ગમે તેવા તોય તમે તો લૂંટારા ને ! તમારે મન કશુંય પવિત્ર નહિ, આખી દુનિયા ચોર અને ઠગ. તમારે માણસ મા૨વો અને ચીભડું કાપવું બંને સરખાં !' આ વાત પછી આઠ દિવસ પણ નહિ વીત્યા હોય ત્યાં પુષ્પચૂલને ધારાનગરી પર ત્રાટકવાનો વારો આવ્યો. એના પ્રયાણ સમયે અપશુકન થયાં, પણ એવી વાતોને ગણકારે એવો એ ભીરુ ન હતો. એના લોહીમાં વીરતા અને સાહસ હતાં, છતાં, કાળ કાળનું કામ કર્યે જ જાય છે.
એણે લૂંટ ચલાવી પણ ચોકિયાતો અને ગામલોકો શસ્ત્રસજ્જ હતા. એ ધૈર્યથી લડ્યો, પણ સામે સમૂહ મોટો હતો. સમયસૂચકતા વાપરી એ સરકી ગયો અને એ જંગલની એક ભયંકર ખીણમાં ઊતરી ગયો.
પર્વતની હારમાળામાં પુષ્પચૂલને પકડવો એટલે પાણીમાં મગરને નાથવા જેવો પ્રયત્ન હતો. હવે એ નિર્ભય હતો, એણે એક ઝાડની નીચે એના દેહને લંબાવ્યો, ત્યાં એના સાથીઓ પણ આવી પહોંચ્યા.
ખળખળ વહેતા ઝરણાના કિનારા પર ઊભેલા પુષ્પિત વૃક્ષ નીચે પડ્યો પડ્યો પુષ્પફૂલ વનસૃષ્ટિને નિહાળી રહ્યો'તો, ત્યાં એના સાથીઓએ એની આગળ ફળનો ઢગલો કર્યો. કેવાં સુંદર એ ફળ હતાં ! ગોળ અને સુંવાળાં; રંગીલા અને સૌરભથી મહેકતાં. ફળ જોતાં જ મોમાં પાણી છૂટે.
છાથી ફળને સમારતાં પુષ્પચૂલે પૂછ્યું : ‘જગુ ! આવાં સુંદર ફળો
Jain Education International
ભવનું ભાતું ઃ ૧૮૫
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org