________________
५०८
पउमचरियं सो आगन्तूण सुयं, भणइ य पीयंकरं तुमे अहयं । अवसेण घाइयव्वो, कीडो विट्ठाहरे थूलो ॥३८॥ अह सो मरिऊण तहिं उप्पन्नो पेच्छिऊण तं पुत्तं । मरणमहाभयभीओ, पविसइ विट्ठाहरे दूरं ॥३९॥ पीयंकरो मुणिन्दं, पुच्छइ सो तत्थ कीडओ दूरं।मारिज्जन्तो नासइ, भयवं ! केणेव कज्जेणं? ॥४०॥ अह भणइ साहवो तं, मुञ्च विसायं इहेव संसारे। जो जत्थ समुप्पज्जई, सो तत्थ रई कुणइ जीवो ॥४१॥
पीयंकरस्स चरियं सुणिऊण एयं, तोसं परं उवगया वि हुखेयरिन्दा। लङ्काहिवस्स अणुओ पडिबोहिओ सो, जाओ पुराणविमलामलसुद्धबुद्धी ॥४२॥
॥ इइ पउमचरिए पीयंकरउवक्खाणयं नाम चउहत्तरं पव्वं समत्तं ॥
स आगत्य सुतं भणति च प्रियंकरं त्वयाऽहम् । अवश्यं घातितव्यः कीटको विष्टागृहे स्थूलः ॥३८॥ अथ स मृत्वा तत्रोत्पन्नो दृष्टवा तं पुत्रम् । मरणमहाभयभीतः प्रविशति विष्टागृहे दूरम् ॥३९॥ प्रियंकरो मुनीन्द्रं पृच्छति स तत्र कीटको दूरम् । मार्यमाणो नश्यति भगवन् ! केनैव कारणेन ? ॥४०॥ अथ भणति साधुस्तं मुञ्च विषादमिहैव संसारे । यो यत्र समुत्पद्यते स तत्र रतिं करोति जीवः ॥४१॥
प्रियंकरस्य चरित्रं श्रुत्वेतत्तोषं परमुपगताऽपि हु खेचरेन्द्राः ॥ लङ्काधिपस्यानुजः प्रतिबोधितः स जातः पूर्वविमलामलशुद्धबुद्धिः ॥४२॥ ॥इति पद्मचरिते प्रियंकरोपाख्यानं नाम चतुःसप्ततितमं पर्व समाप्तम् ॥
Jain Education Interational
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
