________________
सावि तं तहारूवं भासुरसरीरं सुरं पिच्छिऊरण हरिसभरनिन्भरंगो विन्नवेइ ताय! जइ सच्चं तुठोऽसि, ता करेसु मझोवरि च्छायं, जेणायवेणापरिभूया सुहंसहेण च्छायाए उवविट्ठा गावीपो चारेमि' । तो तेरण तियसेण मणमि वीसंमियं- 'अहो! एसा सरलसहावा वराई ज ममानो वि एवं मग्गइ । ता एयाए एयं पि अहिलसियं करेमि' त्ति तीए उवरि को पारामो महल्लसालद्द मफुल्लगंधंपुफ्फंधयगीयसारो च्छायाभिरामो सरसप्फलेहिं पीणेइ जो पारिणगणे सयावि।
तत्तो सुरेण तीइ पुरो निवेइयं- 'पुत्ति ! जत्थ जत्थ तुमं वच्चिहिसि तत्थ तत्थ महमाहप्पाओ एस प्रारामो तए सह गमिही। गेहाइगयाए तुह इच्छाए अत्तारणं संखेविय च्छत्त व्व उवरि चिट्ठिस्सइ । तुमईए उण संजायपोयगाए भावइकाले अहं सरेयन्वू' त्ति जंपिय गो सट्टाणं सो नागकुमारो।'
अभ्यास 1. शब्दार्थ :
दिए = स्थित निवह = समूह छक्कम्म = षट्कर्म माहरण = ब्राह्मण ढिल्लयर = शिथिल कालधम्म = मृत्यु पासोसिय = सांयकालीन साय = स्वाद निरउ = नरक ___ गोसे = प्रातः पय = वाणी पुट्ठी = पीछे गारुडिय = सपेरा विच्छाय = दुखी
असेस = सम्पूर्ण पत्तरेह = प्राप्त गोणी = गाय मोउ = तोड़ना सुरही = गाय सुइरं = अच्छी तरह मारामो = बगीचा
* आरामसोहाकहा (सं.--डॉ. राजाराम जैन), आरा, 1980, पृ. 1-31
प्राकृत गद्य-सोपान
95
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org