________________
( १२० )
धा. पछी नजदीकमां एक वृहनी उथे जश्ने मुनिए तेनो आहार कर्यो. अहीं शंकरे पण वासो साफ करवा माटे केटलुंक जल एक वासणमां जरीने चूली पर उष्ण थवाने मूकी राख्युं, तथा पठी पोते पण जोजन करवा लाग्यो, एवी रीते फक्त चोखानुंज जोजन करीने ते चूली पर मूकेलुं पाणी नीचे उतारीने वासो साफ करवानी तैयारी करवा लाग्यो.
एटलामां ते मुनि पण आहार करीने त्यां आव्या. तेमने यावता जो शंकरे विचार्य के था मुनि फरीने चोखा लेवा माटे आवे बे, पण ते तो हवे बे नहीं, एम ते विचारे बे एटलामां मुनि पण तेनी समीप आव्या. त्यारे शंकरे जडकपणाथी कह्युं के चोखा तो हुं सघला नक्षण करी गयो बुं, त्यारे मुनिए कयुंके हे नऊ ! मारे दवे चोखानो खप नयी, पण श्री उष्ण जलनो मने खप बे, माटे जो तने बाधा न पहोंचे, तो तेमांथी थोडुं आप. ते सांजली शंकरे अत्यंत हर्षपूर्वक मुनिना वासणमां मुनिना कहेवा प्रमाणे थोडं जल रेड्यु पछी ते जल सइ मुनि थोडे दूर एक वृक्ष तले जइ बेग; तथा ते जल ठकु थवाथी मुनिए पीइने पोतानी तृषा पूर
For Personal and Private Use Only
Jain Educationa International
www.jainelibrary.org
