________________
२६६
श्री आत्मप्रबोध. त्रीजा श्रावक चुटतनीपितानो वृत्तांत. वाराणसी नगरीमा चुबनी पिता नामे एक गाथापति-गृहस्थ रहेतो हतो. तेने सोमा नामे स्त्री हती. ते चोवीश कोटी अव्यनो स्वामी हतो ते अध्य आठ कोटी निधानमा, आठ कोटी व्याजमां अने आठ कोटी व्यापारमां-एम त्रण जागे वहेंचाएटुं हतुं. प्रत्येक दश दश हजार गायोवाला आठ गोकुल तेनी सत्तामा हता, तेणे एक वरखते आनंद अने कामदेवनी जेम श्री वीर प्रन्नु पासे बार व्रत ग्रहण कर्या. अवसर आवतां पोताना ज्येष्ठ पुत्रने कुटुंब उपर स्थापी पोते पोषधशालामा जश्ने पोषध लड्ने रह्यो. त्यां अर्ध रात्रे कोई देवे हाथमां तीक्ष्ण खा लइ ते चुबनीपिता श्रावकने आ प्रमाणे कह्यु,-" अरे चुबनीपिता, तुं आ धर्मनो त्याग कर. जो नहीं करे तो तारा ज्येष्ठ पुत्र वगेरेने आ खाथी हणीश." तेणे आ प्रमाणे कडं, ते उतां पण ते चुबनीपिता जरा पण क्षोभ पाम्यो नहीं, त्यारे अति क्रोधायमान थयेलो ते देव तेना ज्येष्ठ, मध्यम अने कनिष्ठ-त्रणे पुत्रोने त्यां लाव्यो. ते त्रणेने तेनी समक्ष खाथी हणी नांख्या. अने पठी तेमने एक तपेली कडाहनी अंदर नांखी तेना मांस अने रुधिरथी ते चुबनी पिताना शरीर उपर सिंचन कर्यु. तथापि ते क्षोन पाम्यो नहीं. पठी ते देवताए तेने चारवार आ प्रमाणे कडं, " अरे चुबनी पिता, जो तुं मारुं वचन नाह माने तो हमणांज तारी माता जघा सार्थवाहीने अहिं लावी तारी सन्मुख हणी तपेली कमाहमां नांखीश अने तेणीना मांस तथा रुधिरयी तारा शरीरनुं सिंचन करीश, जेणीना मुखथी पीमित एवो तुं अकाले मृत्युने पामीश. आ प्रमाणे कहेतां बतां पण ज्यारे ते चुबनी पिता क्षोन पाम्यो नहीं, एटले तेणे फरीवार कह्यु. ते पड़ी ते श्रावकना मनमां आ प्रमाणे विचार उत्पन्न थयो."अहो ! आ कोई अनार्य पुरुष लागे , ते अनार्य बुधिथी न आचरवा योग्य एवा पाप कर्मने आचरे ; जेथी तेणे मारा त्रण पुत्रोने मारी नांख्या अने हवे माताने मारवा ते तत्पर थयो डे, तो हवे हुँ आ उष्ट पुरुषने ग्रहण करूं तो ठीक " आवं विचारी ते श्रावक शीघ्रताथी जेवामां तेने ग्रहण करवा हाथ प्रसारेडे, तेवामां ते देव उमीने आकाशमांचाल्यो गयो. अने चुबनी पिताना हाथमां एक स्तंज आव्यो. पछी ते श्रावके मोटा शब्दोथी कोलाहल कर्यो, तेवामां तेनी माता
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org