________________
५६०
सुपासनाह - चरिअम्मि
तेणवि तहेव विहियं भणिओ रन्ना तओ इमं मंती । अज्जवि न मुयसि खारं जं मन्नसि मज्झ सत्तुजणं ॥ तह खामिओवि सम्माणिओवि तइया मए सयं चेव । ता किमहं तुह जोग्गो जं जाणसि तं करिज्जासु ॥ पुण मह विस पाणे न हरामि तुज्झ जेण सयं । ते गच्छिहंति नूणं सामिविरुद्धं चरंतस्स ||४४ ॥ इ स नराविस जणणीवि मयणसिरिनामा । तत्थागया रुयंती सोउं मंतिस्स बंधाई || ४५॥ पण वच्छ ! किमेयं मंतिस्स कयत्थणं कुणसि एवं । दुज्जणजणवयणेहिं परमुवयारिस्स सयकालं ॥ ४६ ॥ संप पुण सविसेसं धम्मम्मि रओ न मंगुलं कुणइ । इयर जणस्सवि एसो नूणं समसत्तमित्तपणो ॥४७॥ किञ्च ।
अवियारिकण कज्जं सुहमसुहं वा कुणति नहु गरुया । ता दुट्टु कयं तुमए जं बद्धो एस सहसेव ||४८ || किञ्च ।
सचिदुहियाए तइया कयग्यसिरसेहरो तुमं चेव । कहिओ तं चिय तुमए सच्चवियं इय कुर्णतेण ॥ ४९ ॥ इय भणिऊणं देवी बंधे छिदेवि तिक्खछुरियाए । अणुणइ मंति सोवि हु भणई मह चेव इह दोसो ||५० ॥ जेणज्ज भए नियमो गहिओ एवं न गेहमज्झाओ । नीहरियव्वं तत्तो कासियस करेऊ ॥५१॥ आहूओ देवि ! मए सत्तुनरो पुव्वपरिचयवसेण । देसावगासियवए अइयारो होइ इय विहिए ॥ ५२ ॥ तस फलं अणुहूयं मए सयं चैव नत्थि देवस्स । थेवोवि हु इह दोसो इय सुणिवि पसंतरोभरो ||२३|| रायात्रि खमाई मंति वयणेहिं विषयसारेहिं । मंतीवि जाइ गेहे सुहासणेण निवाणाए ॥ ५४ ॥
ततः क्रोधाग्निप्रदीप्तः प्रतिहारं भणति गच्छ मन्त्रिगृहे । बद्ध्वा पश्चाद्वाहुतमानय मम पार्श्वे ॥ ४१ ॥ तेनापि तथैव विहितं भणितो राज्ञा तत इदं मन्त्री । अद्यापि न मुञ्चसि क्षारं यन्मन्यसे मम शत्रुजनम् ॥ तथा क्षमितोऽपि सम्मानितोऽपि तदा मया स्वयमेव । तस्मात्किमहं तव योग्यो यज्जानासि तत्कुर्याः ॥ ४३ ॥ मुञ्च पुनर्मम विषयं प्राणान्न हरामि तव येन स्वयम् । ते गमिष्यन्ति नूनं स्वामिविरुद्धं चरतः ।।४४|| इति प्रभणतो नराधिपस्य जनन्यपि मदनश्रीनामा । तत्रागता रुदती श्रुत्वा मन्त्रिणो बन्धादि ॥ ४५ ॥ प्रभणति वत्स ! किमेतन्मन्त्रिणः कदर्थनं करोष्वेवम् । दुर्जनजनवचनैः परमोपकारिणः सदाकालम् ॥४६॥ संप्रति पुनः सविशेषं धर्मं रतो नानिष्टं करोति । इतरजनस्याप्येष नूनं समशत्रु मित्त्रमनाः ॥४७॥
विचार्य कार्य शुभमशुभं वा कुर्वन्ति न खलु गुरवः । तस्माद् दुष्ठु कृतं त्वया यद्वद्ध एष सहसैव ॥ ४८ ॥ सचिवदुहित्रा तदा कृतघ्नशिरः शेखरस्त्वमेव । कथितस्तदेव त्वया सत्यापितमिति कुर्वता ॥ ४९ ॥ इति भणित्वा देवीबन्धान् छित्त्वा तीक्ष्णचरिकया । अनुनयति मन्त्रिणं सोऽपि हि भणति ममैवेह दोषः ॥ येनाद्य मया नियमो गृहीत एवं न गेहमध्यात् । निस्सर्तव्यं ततः कासितशब्दं कृत्वा ॥५१॥ आहूतो देवि ! मया शत्रुनरः पूर्वपरिचयवशेन । देशावका शिकवतेऽतिचारो भवतीति विहिते ॥५२॥ तस्य फलमनुभूतं मया स्वयमेव नास्ति देवस्य । स्तोकोऽपि खल्विह दोष इति श्रुत्वा प्रशान्तरोपभरः || राजापि क्षमयति मन्त्रिणं वचनैर्विनयसारेः । मन्त्र्यपि याति गेहे सुखासनेन नृपाज्ञया ||१४||
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org