________________
धरणकहा ।
३०५
त्थट्टियाए हरिही चित्तं रणवीररायतणओ जो । एईए वरो सो, इय सोउं इह पेसिया कुमरी ||१५|| लग्गमवि अज्ज चैव, ता दोण्हमेसिं रयणाणं । निम्मवणे आयासो होउ कयत्थो पयावइणो || इत्ताय सवलमूले ठाऊणं भणइ नरवरं धरणो । जह कुमरस्सवि सम्मयमेयं ता कुणउ लहु देव || १७ || तो पनिम्मिता निवेण वित्ते विवाहपव्वम्मि । सम्माणिऊण खयरो विसज्जिओ जाइ सहाणं ॥ १८ ॥ अह अन्ना कुमारी अत्थाणसहाए जणयपासम्म । जा चिट्ठा ता पत्तो पडिहारनिरूवियसरूवो ||१९|| उज्जाणवलपुरिस विन्नवइ नरेसरं पणमिऊण । जह अमरचंदसूरी थुब्बतो अमरविंदेणं ||२०|| नंदण उज्जाणे समोसढो अज्ज, इय निसामेउं । अमयसित्तोव्व कुमरो विन्नवइ कयंजली जणय || २१ ॥ जह जंगमतित्थाणं ताणं तायस्स दंसणं जुत्तं । तो तव्वंदणहेउ जाइ नरिंदो सपरिवारो ||२२|| तत्थ गओ तं दर्द गईदखंधाउ उत्तरेऊण । सह कुमरेणं विहिणा वंदइ रोमंचकंचुइओ ||२३|| तो दुदुहिगहिरोदामरुंदसद्देण धम्मलाभेण । आदिउँ नरिंदं तयणु इमं देसणं कुणइ ||२४|| तथाहि ;
जं जं इह संपज्जइ मणोरमं रूवरिद्धिमाईयं । तं तं धम्मस्स फलं विवरीयं पुण अहम्मस्स ||२५|| धम्माभासेहिं समाउलम्मि भुवणे जहट्ठियं धम्मं । आसन्नभाविभद्दा विरलच्चिय केइ जाणंति || २६ ॥ विरलाविते विरला धम्मविसेसं वियाणिउं सम्मं । जं जह भणियं तं तह कुणंति नियदेहनिरविक्खा || जत्य विषयविराओ कसायचाओ गुणेसु अणुराओ । करुणाए अपमाओ सो धम्मो सिवसुहोवाओ। २८||
उचितं वरमलभमानस्य तस्या नैमित्तिकेन मे कथितम् । वीरपुरोद्यानवरे मनोरमे प्रेषयत कुमारीम् ||१४|| तत्र स्थिताया हरिष्यति चित्तं रणवीरराजतनयो यः । एतस्या वरः सः, इति श्रुत्वेह प्रेषिता कुमारी ॥१५॥ परिणयनलग्नमप्यद्यैव, तस्माद् द्वयोरनयो रत्नयोः । निर्मापण आयासो भवतु कृतार्थः प्रजापतेः ॥ १६ ॥ इतश्च श्रवणमूले स्थित्वा भणति नरवरं धरणः । यथा कुमारस्यापि संमतमेतत् तस्मात्करोतु लघु देवः ॥१७॥ ततः प्रतिपन्ने तथा नृपेण वृत्ते विवाहपर्वणि । सम्मान्य खचरो विसृष्टो याति स्वस्थानम् ॥ १८ ॥ अथान्यदा कुमार आस्थानसभायां जनकपार्श्वे । यावत्तिष्ठति तावत्प्राप्तः प्रतीहारनिरूपितस्वरूपः ||१९|| उद्यानपालपुरुषो विज्ञपयति नरेश्वरं प्रणम्य । यथाऽमरचन्द्रसूरिः स्तूयमानोऽमरवृन्देन ॥२०॥ नन्दनवनोद्याने समवसृतोऽद्य, इति निशम्य । अमृतसिक्त इव कुमारो विज्ञपयति कृताञ्जलिर्जनकम्॥२१॥ यथा जङ्गमतीर्थानां तेषां तातस्य दर्शनं युक्तम् । ततस्तद्वन्दन बोर्याति नरेन्द्रः सपरिवारः ॥२२॥ तत्र गतस्तं दृष्ट्वा गजेन्द्रस्कन्धादुत्तीर्य । सह कुमारेण विधिना वन्दते रोमाञ्चकञ्चुकितः ||२३|| ततो दुन्दुभिगभीरोद्दामविपुलशब्देन धर्मलाभेन । आनन्द्य नरेन्द्रं तदन्विमां देशनां करोति ॥२४॥ यद्यदिह संपद्यते मनोरमं रूपद्धर्यादिकम् । तत्तद् धर्मस्य फलं विपरीतं पुनरधर्मस्य ॥ २५॥ धर्माभासः समाकुले भुवने यथास्थितं धर्मम् । आसन्नभाविभद्रा विरला एव केचिज्जानन्ति ॥२६॥ विरलानामपि ते विरला धर्मविशेषं विज्ञाय सम्यक् । यद्यथा भणितं तत्तथा कुर्वन्ति निजदेह निरपेक्षम् ॥ २७ ॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org