________________
३०३
भवर पडायाकहा।
(जह नत्थि फलं वंजुलदुमस्स वडउंबरेसु वा पुष्पं । तह दइए ! तुह देहे न विज्जए दोसलेसोवि ॥ २४२ ॥ बाइ जंपिणं नियनयरे णेइ गुरुविभ्रूईए । पुत्तं रज्जे ठविडं गिव्हइ पव्वज्जमणवज्जं || २४३ ||
पायातिओ अहमवरिसम्म लेइ पव्वज्जं । अणवज्जं तं परिपालिऊण पत्ताई दोवि सिवं || २४४॥ ॥ इति द्वितीयत्रते प्रथमातिचारे भवनपताकाकथा समाप्ता ॥
यथा नास्ति फलं वञ्जुलद्रुमस्य वटोदुम्बरयोर्वा पुष्पम् । तथा दयिते ! तव देहे न विद्यते दोषलेशोऽपि ॥२४२॥ इत्यादि जल्पित्वा निजनगरे नयति गुरुविभूत्या । पुत्रं राज्ये स्थापयित्वा गृह्णाति प्रव्रज्यामनवद्याम् ॥२४३॥ भवनपताकापि ततोऽष्टमवर्षे लाति प्रव्रज्याम् | अनवद्यां तां परिपाल्य प्राप्तौ द्वावपि शिवम् ॥ २४४ ॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
