Page Text
________________
भीमकुमारकहा। रोसानलिण पलित्तु मुहुत्तिण डहइ नरु, नियधम्मह भंडारु सुसंठिउ जो सुचिरु । रोसपिसाइण गहिउ न भुंजइ न य सुयइ, अइवल्लह धणु माणुसु विणु दोसिण मुयइ ॥२७२॥ जह कुंडलकेऊरकिरीडविहूसणविहूसिउ, विणयविहूणउ सोह न पावइ नरु कहवि ।
तह पंडिउ दायारु तवस्सी जइ तहवि, न लहइ सुग्गइमग्गु सरोसिरु नरु कहवि ॥२७३॥ रोसाइट्ठो जीवो तं तं कज्जं कुणेइ मूढमणो । जेणज्जिणेइ पावं भवे भवे भमइ दुक्खत्तो ॥२७४॥ इय मुणिवयणं सोउं सवगिलो उहिउँ पणमिऊण । मुणिनाहं पइ जंपइ नियत्तिओ हं अकज्जाओ ।२७५॥ पहुणा हेलाए च्चिय, अहवा न तए, इमेण कुमरेण । जेण तुहपायपंकयपणमणपउणो कओ एवं ।२७६। कुमरपभावेण चिय निग्गहिओ पुरजणे मए कोवो । कणगरहम्मि संपइ पुण नाह! तुहप्पभावेण ॥२७७॥ भणइ मुणी उवयारं नाउं तुह कोहपरिणई एवं । उवदंसिया मए, सो न अन्नहा मोहपयडीसु ॥२७८॥ अइभीमं मिच्छत्तं जं सम्मत्तेवि तप्पभावेण । अझ्याराण पयारा हुंति दुरंता जियंताणं ॥२७९॥ परलोए दुक्खोहं दुक्खोहं तं जणंति पुण एए । जेणकंता जीवा लहु बहु मन्नंति परणाई ॥२८०॥ इय मुणिवयणं सोउं जा कुमरो भणइ नाह ! एवमिणं । ता गडयडं कुणंतो समागओ गयवरो तत्थ ।२८१। तो खुहिया सा परिसा मत्तगइंदस्स दंसणे सहसा । तं कुमरो धीरविडेवप्पुकारेइ करिरायं ॥२८२॥ तो सो संकोएउं करं करी तक्खणेण उपसंतो। ति पयाहिण करेउं मुणिवइणो परिससहियस्स ।।२८३॥
रोषेणाभ्याख्यानं यो वितरत्यपरजने, स तेनापि परिभूयते दह्यते आत्ममनसि । ततस्तं स इह लोकेऽपि वैरिणं भणित्वा हन्ति, आलि यदुदीर्यते पापमज्ञायको न तद्णयति ॥२७१॥ रोषानलेन प्रदीप्तो मुहूर्तेण दहति नरो, निजधर्मस्य भाण्डागारं सुसंस्थितो यः सुचिरम् । रोषपिशाचन गृहीतो न भुते न स्वपिति, अतिवल्लभं धनं मनुष्यं विना दोषेण मुञ्चति ॥२७२॥ यथा कुण्डलकेयूरकिरीटविभूषितो, विनयाविहीनः शोभां न प्राप्नोति नरः कथमपि ।
तथा पण्डितो दाता तपस्वी यदि तथापि, न लभते सुगतिमार्ग सरोषो नरः कथमपि ॥२७३॥ रोषादिष्टो जीवस्तत्तत् कार्य करोति मूढमनाः । येनार्जयति पापं भवे भवे भ्रमति दुःखातः ॥२७४॥ इति मुनिवचनं श्रुत्वा सर्वगिल उत्थाय प्रणम्य । मुनिनाथं प्रति जल्पति निवर्तितोऽहमकार्यात् ॥२७॥ प्रमुणा हेलयैव, अथवा न त्वया, अनेन कुमारेण । येन त्वत्पादपङ्कजप्रणमनप्रगुणः कृत एवम् ॥२७६॥ कुमारप्रभावेणैव निगृहीतः पुरजने मया कोपः । कनकरथे संप्रति पुनर्नाथ ! त्वत्प्रभावेण ॥२७७॥ भणति मुनिरुपकारं ज्ञात्वा तव क्रोधपरिणतिरेवम् । उपदर्शिता मया, स नान्यथा मोहप्रकृतिषु ॥२७८॥ अतिभीमं मिथ्यात्वं यत्सम्यक्त्वेऽपि तत्प्रभावेण । अतिचाराणां प्रकारा भवन्ति दुरन्ता जीवताम् ॥२७९॥ परलोके दुःक्षोभ दुःखाचं तं जनयन्ति पुनरेते । येनाक्रान्ता जीवा लघु बहु मन्यन्ते मरणानि ॥२८०॥ इति मुनिवचनं श्रुत्वा यावत्कुमारो भणति नाथ! एवमिदम् । तावद्गारवं कुर्वन् समागतो गजवरस्तत्र।।२८१॥ ततः क्षुब्धा सा परिषद् मत्तगजेन्द्रस्य दर्शने सहसा । तं कुमारो धीरयितुमिव पूत्कारयति करिराजम् ।।२८२॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
| SR No. | 003240 |
| Book Title | Supasnahachariyam Part 01 |
| Original Sutra Author | N/A |
| Author | Lakshmangani, Hiralal Shastri |
| Publisher | ZZZ Unknown |
| Publication Year | 1918 |
| Total Pages | 282 |
| Language | Sanskrit |
| Classification | Book_Devnagari |
| File Size | 18 MB |