Supasnahachariyam Part 01

SR No.: 003240
Original Sutra Author: N/A
Author: Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown
Publication Year: 1918
Total Pages: 282
Language: Sanskrit
Classification: Book_Devnagari
File Size: 18 MB

Page 169

सुपासनाह-चरिअम्मितो कुलवइपायजुयं तावसतावसिजणं च नमिऊण । विहिओचियसंभासो लद्धासीसो य सो चलिओ॥ कणगवईवि हु नमिउं तावसनाहं समं परियणेण । खामेइ तावसीओ विसेसओ चरणनिहियसिरा ॥ ताहिवि बहलनिरंतरसिणेहवसनिग्गयंसुधाराहिं । वणतावसीहिं भणियं सदुक्खमेयारिसं वयणं ॥२०९।। अजम्हेहिवि नायं पियजोगो कारण गुरुदुहाणं । निव्वटुंते जं तम्मि जायए नारयं दुवखं ॥२१॥ ता किंव इहं भन्नउ संसारे इत्थ सव्वजीवाणं । संजोयाउ विओओ जायइ तो बच्चसु सुहेण ॥२११॥ किञ्च । पियदंसणधणजसजीवियाण सज्जणसमागमाणं च । को संतोसं पावइ एक मुत्तूण जियराय ? ॥२१२॥ एवं दिन्नासीसा कयसंभासा य तावसिजणेण । कुमरेण समं चलिया, विजासिद्धं सरइ कुमरो॥२१३॥ केणावि कारणेणं न हु पत्तो सो तओ वरमुहुत्ते । मग्गठिओ तावसजुओ चरणेहिं चेव संचलिओ।।२१४॥ जाव सिमसंनिहाणं, पत्तो नगरस्स बाहिरुज्जाणे । सूरप्पहाभिहाणो दिट्ठो मूरी भवसरूवं ॥२१५॥ भवियाण परूवंतो कुमरेणं पणमिउं तओ य खणं । निसुओ जिणिदधम्मो भावेण य परिणओ तस्स। महुरंपि मूरिवयणं कडुयं चिय अवगयं तमियरीए । अइपित्तपलित्ताणं महुरा किं सकरा भाइ ?॥२१७॥ तो कणगवई भणिया सुंदरि ! सचं न सुंदरो एसो । संसारो दुहसारो विसमो कम्माण परिणामा ॥ बहुपञ्चवायभरिओ गिहवासो इंदियाणि चवलाणि । अइकुडिला पेमगई को जाणइ कहंव परिणमइ ? ॥ ता एयाई सुंदरि ! सयं चयामो पवज्जिमो मग्गं । पुव्वपुरिसाणुचिन्नं तो भणियं तीइ एवमिणं ॥२२०।।
ततः कुलपतिपादयुगं तापसतापसीजनं च नत्वा । विहितोचितसंभाषो लब्धाशीश्च स चलितः ॥२०७॥ कनकवत्यपि खलु नत्वा तापसनाथं समं परिजनेन । क्षमयति तापसीर्विशेषतश्चरणनिहितशिराः ॥२०॥ ताभिरपि बहलनिरन्तरस्नेहवश निर्गताश्रुधाराभिः । वनतापसीभिर्भणितं सदुःखमेतादृशं वचनम् ॥२०९॥ अद्यास्माभिरपि ज्ञात प्रिययोगः कारणं गुरुदुःखानाम् । निवर्तमाने यत्तस्मिञ्जायते नारकं दुःखम् ।।२१०॥ ततः किंवेह भण्यतां संसारेऽत्र सर्वजीवानाम् । संयोगाद् वियोगो जायते ततो व्रज सुखेन ॥२११॥ प्रियदर्शनधनयशोजीवितानां सजनसमागमानां च । कः संतोषं प्राप्नोत्येकं मुक्त्वा जितरागम् ? ॥२१२॥ एवं दत्ताशीः कृतसंभाषा च तापसीजनेन । कुमारण समं चलिता, विद्यासिद्धं स्मरति कुमारः ॥२१३॥ केनापि कारणेन न खलु प्राप्तः स ततो वरमुहूर्ते । मार्गस्थितस्तापसयुतश्चरणाभ्यामेव संचलितः ॥२१४॥ यावत्सीमसंनिधानं, प्राप्तो नगरस्य बाह्योद्याने । सूरप्रभाभिधानो दृष्टः सूरिभवस्वरूपम् ॥२१५॥ भविकेभ्यः प्ररूपयन कुमारेण प्रणम्य ततश्च क्षणम् । श्रुतो जिनेन्द्रधर्मो भावेन च परिणतस्तस्य ॥२१६॥ मधुरमपि सूरिवचनं कटुकमेवावगतं तदितरया । अतिपित्तप्रदीप्तानां मधुरा किं शर्करा भाति ? ॥२१७॥ ततः कनकवती भणिता सुन्दरि ! सत्यं न सुन्दर एषः । संसारो दुःखसारो विषमः कर्मणां परिणामात्॥२१॥ बहुप्रत्यवायभृतो गृहवास इन्द्रियामि चपलानि । अतिकुटिला प्रेमगतिः को जानाति कथमिव परिणमति ॥
१ क. कुमा पिप ! न ।