________________
सुपासनाह-चरिअम्मिसो भूबई कइयावि हु सम्मं नाऊण वइयरं एयं । चिंतइ अइदुद्धरिसो निग्गहजोग्गो यवस्समिमो।।१४२॥ दावइ य विसं उग्गं मओ य सो तेण तस्स आकंखा । एकम्मिवि पडिवक्खे एवं अइदारुणा जाया॥१४३॥ तम्हा दढसम्मत्तो होउं अज्जेसु सिवसुहमणतं । कंखाए विणडिओ पुण भमिहिसि संसारकंतारे ॥१४४॥ इय मुणिदेसणसवणा पडिबुद्धा पाणिणो बहू तत्थ। चिंतेइ सुंदरो पुण किमेस गलसोसणं कुणइ ?॥१४५॥ सव्वेवि अभिमया मज्झ ताव सव्वे य पूयणिज्जा य। इय कयबुद्धी मरिउ भमिओ संसारवणगहणे।।१४६॥ सम्मं च खेमचंदो सम्मत्तं पालिउं निरइयारं । सोहम्मे उववन्नो कमेण पत्तो य निव्वाणं ॥१४७॥
॥ इत्याकाङ्क्षायां सुन्दरकथानकं समाप्तम् ॥ ततो भूपतिः कदापि स्खलु सम्यग्ज्ञात्वा व्यतिकरमेतम् । चिन्तयत्यतिदुर्धर्षों निग्रहयोग्यश्चावश्यमयम् ॥१४२॥ दापयति च विषमुग्रं मृतश्च स तेन तस्याकाङ्क्षा । एकस्मिन्नपि प्रतिपक्ष एवमतिदारुणा जाता ॥१४३॥ तस्माद् दृढसम्यक्त्वो भूत्वाऽर्जय शिवसुखमनन्तम् । कासया विनटितः पुनभ्रमिष्यसि संसारकान्तारे ॥१४४॥ इति मुनिदेशनाश्रवणात् प्रतिबुद्धाः प्राणिनो बहवस्तत्र । चिन्तयति सुन्दरः पुनः किमेष गलशोषणं करोति ? ॥ सर्वेऽप्यभिमता मम तावत् सर्वे च पूजनीयाश्च । इति कृतबुद्धिर्मृत्वा भ्रान्तः संसारवनगहने ॥१४६॥ सम्यक् च क्षेमचन्द्रः सम्यक्त्वं पालयित्वा निरतिचारम् । सौधर्म उपपन्नः क्रमेण प्राप्तश्च निर्वाणम् ।।१४७॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
