________________
समन्तभद्र-भारती स्वयं शमेति-द्वौ श्लोकावेतौ पृयगौं दृष्टव्यौ ।
स्वयं स्वतः । शमयितुं विनाशयितुम् । नाशं विनाशम् कर्म । विदित्वा ज्ञात्वा उपलभ्य । सन्नतः सम्यग नतः प्रणतः। तु प्रत्यर्थम् । ते तुभ्यम् । चिराय नित्याय अक्षयपदनिमित्तं वा । भवते प्रभवते । भू सत्तायामित्यस्य धोः शत्रन्तस्य अबन्तस्य प्रयोगा। पीड्य सविधातम्. न पीड्य अपीड्यम्, महः तेजः, अपीड्य च तन्महश्च तदपीड्यमहः, प्रपोज्यमहसः रुक अपीड्यमहोरुक, वया उरुः महान् अपीड्यमहोरुगुरुः तस्मै अपोड्यम होरुगुरुवे अथवा अपीड्यमहाँश्च रुगुरुश्चासौ अपीड्यमहोरुगुरुः तस्मै अपीड्यमहोरुगुरवे । शुक् शोकः, न शुक् अशुक् तस्यै अशुचे। अशोकार्थी भवते तेन सम्बन्धः तदर्थे अवियं दृष्टच्या । अन्यत् सुगमम् । उत्तरश्लोके स्थितं क्रियापदमपेक्षते ॥११॥ ___ स्वयमिति-अयः पुण्यम् शोभनः अयः स्वयः तं स्वयम् । शं सुखम् । अयितु गन्तुम् । ना पुरुषः जीवः । प्रशं दुःखम् । विद् शानपान् अथवा विचारवान् । इत्वा गत्वा । सन् विद्यमानः । अतः अस्मात् कारणात् । स्तुते स्तुतिविषये । चिराय चिरेण अनन्तकालेन । अथवा अचिरेण तत्क्षणात् । झि संज्ञकोयम् । भवते प्राप्नुते । भूप्राप्तावित्यस्य धोः भाषाहा' इति अणिजन्तस्यापि प्रयोगो भवति । अपि सम्भावने । है| इंब्य पूज्य । महती उर्वी गौ वाणो यस्यासौ महोरुगुः, महोरुन गुरेव रविः महोल्गुरविः, तस्य सम्बोधन हे महोरुगुरवे । शुचे शुद्ध सर्वकर्मनिमुक्ते । एतदुक्तं भवति-तुभ्यं अशोकायं भवते अप्रतिहतकेवलज्ञानदीप्तये प्रात्मना सन्नत: ना पुरुषः प्रेक्षापूर्वकारी विनाशं विनाशयितु मोक्षार्थ सुखं गन्तु हे ईड्य महोरुगुरवे दुःखं गत्या पुण्यमपि प्राप्नुते ॥१२॥
अर्थ-हे स्तुत्य ! हे दिव्यध्वनिरूप किरणोंसे शोभायमान सूर्य ! जो ज्ञानवान पुरुष, विनाशको नष्ट करनेके लिये-अजर ..आत्मनेपदस्य।
NAVavipmals
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
