________________
५८८
प्राचीन मध्यकालीन साहित्यसंग्रह निज वर्णे दूरे कर्यो, तस चोथो परिओ; कहो पंडित ते श्या भणी, जे बलनो दरियो. ४ धवल. चोथे परिएं तेहने, घणुं वाध्यं मूल; जे सेवंतां सर्वने, बल होय असूल. ५ धवल. धनहर्ष पंडित ईम भणे, कहो तेहर्नु नाम; प्राहिं सर्व मनुष्यने, जे साथे काम. ६ धवल.
(५)
राग आसावरी बोलावी एक बोल न बोले, कोईक कामिनी काली रे; मोटी थई पण लाज न आणे, नवि ते पहेरे फाली रे. १
अग्नि न चोले, नीर न बोले, नवि ते वाये हाले रे; कडं करे ते निज मातानुं, मातने पासें चाले रे. २ बो०
अन्न न खावे नीर न पीवे, भूत न ग्रहवे तास रे; पंडित अरथ विचारी जुओ, तुम्ह पासे तस वास रे. ३ बो. नवि ते राती नवि ते माती, नवि कहे ते मांडी रे; साधु तणे पण पासे रहेवे, न सके को तस छांडी रे. ४ बो. ए तो कुण थकी नवि बीए, विषम ठामे पण पेसे रे; ते छोकरडी माने खोळे, बेसारी नवि बेसे रे. ५ बो. हाथ पग माथु तस दीसे, चांपी दु:ख न पावे रे; मा बेटीने नेह नहीं पण, माने पासे थावे रे. ६ बो० काम न जागे, शस्त्र न वागे, भार न लागे कोय रे; सुधनहर्ष कहे अरथ कहेजो, एह तणो जे होय रे. ७ बो.
राग आसावरी मंगलकारी अंत्याक्षर विण सहुये जग जस कहवे रे; निशाले आवि प्रथमाक्षर, हर्ष धरी धरी ग्रहवे रे. १ मध्याक्षर विण ते उत्तमने, होय न कहींए प्यारी रे; अक्षर त्रण करी ते पूरण, राजकुले घणी सारी रे. २ मं०
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
