________________
३५७
तपगच्छनी पट्टावली
श्री शांतिनाथादपरो न दानी, दशार्णभद्रादपरो न मानी;
श्री शालिभद्रादपरो न भोगी, श्री स्थूलिभद्रादपरो न योगी. २ वीरात् २२० वर्षे बौद्ध मत प्रगट थयो.
८. तत्पट्टे आर्य महागिरिसूरि : तेनुं एलापत्य गोत्र, अने बीजा लघु गुरूभाइ श्री आर्य सुहस्तिसूरि ए बेउ गुरूभाइ जाणवा. तेनुं वाशिष्ट गोत्र छे. तेमां प्रथम श्री आर्य महागिरिसूरि ते पधर जाणवा, अने आर्य सुहस्ति ते गच्छनी सारसंभाळना करणहार जाणवा. ते माटे बंनेनो नाम भेगो जोड्यो छे. तेमां प्रथम वडा गुरूभाई श्री आर्य महागिरि वर्ष ३० सांसारिकपद भोगवी श्री स्थूलिभद्र स्वामि पासे दीक्षा लीधी अने वर्ष ४० शिष्यपणे रही ३० वर्ष युगप्रधान, सर्व आयु १०० वर्ष संपूर्णे लघु गुरूभाई श्री आर्य सुहस्तिने गच्छ भळावी जिनकल्पनी तुलना करी वीरात् २८८[२४५] वर्षे स्वर्गे गया.
वीरात् २२० वर्षे सामुच्छेदिक नामा चोथो निन्हव प्रगट थयो. वीरात् २२८ वर्षे गंग नामे पांचमो निन्हव प्रगट थयो.
एवामां आर्य सुहस्तीसूरि भव्य जीवने परमोपकारी थका विचरतां श्री मालव देशे उज्जेणी नगरीमां भद्रा नामे सार्थवाही पासे वाहनशाला याची चोमासु रह्या छे त्यां नित्य सझाय ध्यान करे छे. एकदा श्री गुरू प्रतिक्रमण करी प्रथम पोरसी नलिनीगुल्म विमान अध्ययननी सझाय करे छे एटलामा सात भूमिए भद्रा पुत्र अवंतिसुकुमाल नामे ३२ स्त्री साथे सुख साथे सुखविलास करता थका गुरू-कथक अध्ययन मधुर सादे सांभळी एक चित्त थकी जातिसमरण पामी नलिनीगुल्म विमाननो देवसुख दीठो. रात्रीनो विलास मुकी उतावळो मेडी थकी उतरी गुरूने नमीने कडं, 'साधुजी ! तमे कहेलुं नलिनीगुल्म विमाननी देवसुखसाहिबीनी वात अहीं रह्या तमे केम जाणो छो ?' आचार्ये का, ‘श्री जिनवचनानुसारे'. श्रेष्ठीपुत्रे कडं, 'पूज्य ! ए सुख भोगवी अहीं हुं उपज्यो छु तो हवे हुं ए सुख पुनरपि केम पामु ?' गुरूए कह्यु, 'व्रत ल्यो तो ते सुख लहो' त्यारे तेणे भद्रा मातानी आज्ञा लइ बत्रीश कन्या कोटि द्रव्य तजी श्री गुरूहस्ते दीक्षा लीधी. गुरूने कह्यु, 'आ कठीन दीक्षामां घणा दिवस जाय ते सहेवाय नहि, माटे अणशण करूं.' आ सांभळी गुरुए कह्यु, 'तमारा जीवने जेम सुखनो हेतु होय तेम करो.'
गुरुवचन तहत्ति कही ज्यां श्मशान हतुं त्यां कंथेरीवनमां काउसग रही अणसण कीधुं. मार्गे जतां कोमलपणाथी बंने पगे कांटा कंथेरना लागवाथी लोहीनां टपकां पड्या छे तेथी तेनी गंधथी रात्रीने विषे नवप्रसूता शियालणी पोताना परिवार सहित ज्यां अवंतिसुकुमाल साधु देहनी मूर्छा तजी काउसग्ग रह्या छे त्यां आवी बंने पगथी मांडी सघळा शरीरना भक्षणरूप महा उपसर्ग कर्यो. पण ते मुनि दृढ चित्तथी ध्यानमा रही
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org